Omnigenis terrae donis coelique, marisque.
Quid non absumit demens luxuria, et ingens
Ingluvies ventris potusque insana lubido?
O genus infelix hominum sic tristia quaeris
Perniciemque paras, sollicitasque necem?
Romulidae toto natio celeberrima in orbe
Ob tot victrici lata trophaea manu:
Quo virtus armorum abiit, quo gloria famae,
Quove ruunt raptae divitiae populis?
Coenarum ingluvies gemmas absumit et aurum,
Omnia mensarum sumptus et ipse vorat.
Usque dapes raras peregrinis quaerite ab oris
Et bibite auratis extera vina scyphis:
Nempe lucrosas volucres huc Africa mittit,
Atque Asia unguentis mittit aroma suis.
Et mare quod tumidos miscet late undique fluctus
Huc mittit pisces, ostrea cum lepade.
His dapibus miseri stomachum ventremque gravate
Quae possunt magnas perdere divitias.
Vinaque libantes grandi contendite concha,
Dulcius et quidquid Graia terra tulit.
Balsamicae nubes modico volvuntur ab igne
Atque odor adsperso funditur usque solo:
At saltus scurrae ducunt Nymphaeque choreas,
Et tollunt dulces timpana pulsa sonos.
Sternitur ecce dapum satiatum pondere corpus ;
Mens rapta ardenti perditur ipsa mero,
Pharmaca tum stomachum relevant ; quid foedius usquam?
Cum male digestis prandia foeda vomunt.
O demens hominum luxus, causa una ruinae!
O stulta ingluvies, funera certa parans!

Previous page

Next page