Exornet, sceptrumque geram. Tunc ipsa repente
Grandio erigitur, lucentia lumina vertit
Attollitque comas, flammanti et protulit ore:
Mundi sceptra geres, Aprum cum dextera perdet:
Auribus insonuit vox haec, Dea foemina visa,
Concutit ossa timor, subito perclusa stupore
Mens haeret, veluti siquis prostratus in antro
Pythiaco recipit turbato oracula corde.
Ipse ego sum omen trepidanti pectore, vera
Sensa ratus, sylvas lustrans vallesque repostas
Saepe hasta stravi canibus pellentibus apros:
Sed diversa ferunt cecinit quae diva Sacerdos.
Haud procul a pelago fluctus quod verberat urgens
Chalcidicaeque arces surgunt, tentoria late
Romulidum posuere acies pulchro ordine ; et adstat
Arrius 4 alta petens cognato sanguine foedus.
Concio (!) erat: culpaque carens et criminis ultor
Ense hostem adgredior. Ceu cum per prata, per arva
Adspicit errantem trepida formidine cervum
Venator cursuque premit, canibusque fatigat
Et captum telo perimit, sic impete fervens
Frustra currentem multi cum vulnere sterno.
Ingeminant acies plausus: oracula tollunt.
Pressit humum fatalis Aper: Tibi sume coronam.
Illyrico interea qua floret Margus 5 in arvo
Castra tenet, turbas firmat, parat arma Carinus 6.
Egredior, longum per iter, gressuque citato
Infestas cerno peditumque equitumque phalanges,
Jam tuba terrificae dat signa faventia pugnae.
Ac veluti in sylvis taurorum armenta boumque
Instant vi multa grandique furore feruntur,
Unguibus adstantes frustra, vel dentibus ursos
Adsiliunt, feriunt cum cornibus, atque repente
Cedere compellunt trepidos: sic agmina utrimque

Previous page

Next page