Quamque potens inter flammas, et monstra ferarum. 205
Ense manu irrumpam stricto, Korevske, tuaeque
Ulnis amplexae transfigam pectus amatae.
Corde o vir ficto, periuri et criminis auctor,
Non hoc tu barathrum, sed tartara nigra mereris,
Ignea tela ruant caelo, tonitrusque tremiscant, 210
Sterne hos Omnipotens sceleratos, destrue flammis !
Quid loquor infelix, vanâ quâ et imagine fallor?
Aestu conflagrans alios exurere quaero.
Tu me, dulce caput, liquisti, tempore nullo,
Si vellem, haudquaquam carum te linquere possem, 215
Sed quae semper amans posthac te semper amabit.
Si te fors laesi, sponsae tu parce roganti;
Talem nempe fidem quis credat, frangere quiret
Heros spectandus gestis, et stirpe vetustâ?
Nil intentatum mittam, dum vera patescant. 220
Haec mihi poena levis, quaeque et cura anxia dulcis.
Sis licet infidus, maneam tibi sponsa fidelis.
Nec mora, constituit firmâ quod mente, capessit
Krunoslava gemens, cohibet vis nulla furentem,
Septem obit et turres, Risvani donec ad aedem 225
Venit, quem cernens demissâ fronte salutat.
Sum germanus, ait, Korevski, strenue ductor,
Deserui, ut redimam captivum, catte paterna,
Haud metuens casus, et tot discrimina rerum:
Quam vis cumque, suâ pro libertate pacisci 230
Mercedem, solvam, renuens quod sponte, revinctum
Dona germanum, solido auro hunc grata rependam.
His dux auditis defixit lumina blande
In iuvenem, atque animi miratur grandia sensa.
Sortem ibi divinans, adsuetus fraudibus ille 235
Cogitat insidias, quanam et sint arte parandae,

Previous page

Next page