Num fingo in somnis, vigil hoc an carcere versor? 205
Te qualem invenio devinctum saeva catenis,
Proh dolor! atque imâ te vivum turre sepultum?
Undique te quaerens tantos sum passa labores,
Ut prius hisce oculis tua tristia fata paterent?
Sponte at te propter maiora incommoda ferrem, 210
Nec nemora aufugerem, rursus nec flumina obire,
Detectura fidem tibi me servasse iugalem.
Ne mihi conde novam, si nutris, pectore flammam.
Extremo ah potius clausissem lumina fato,
De te audire forem quam tristia dicta coacta. 215
Undique fama volat citius te, dedecus ingens!
Risvani natae Lubizzae nubere velle.
Tali posthabuit me fallax sponsus amatae!
Fulmineum ut telum me rumor perculit iste.
Quî potis excelsum sic turpes crimine nomen? 220
Cui praestanda fides, si tu periurus, et heros?
Sic coepere mei te, ingrate oblivia amoris,
Excidit atque animo tibi Krunoslava fidelis?
Fors culpae alterius poenas expendere cogor,
Quum nullam invenio, nisi quod tibi pectora vovi. 225
Miror, sub pedibus tibi quod non terra dehiscat,
Nec sis lethali discerptus dente ferarum,
Vel stratus iaceas inopino fulminis ictu;
Sanctam namque fidem, veneratum et temnis honorem.
Sed quid aio infelix? quo me furor abripit amens? 230
Linquas desertam, tibi semper pectore iungar.
Te mala longa manent, nostrum et lugebis amorem.
At dux, cui in tenebris fulsit ceu lumine Titan,
Concius haud sceleris verba haec e pectore fudit.
O mea lux, quaeso sontem me credere parce, 235
Arguere atque fidem, tibi quae manet aequa, perennis.

Previous page

Next page