Concidit ille solo, numquam frontemque levavit.
Filius at peperit quem regia sponsa Dauti, 270
Ut fuit Osmano dulcis comes, atque coaevus,
Officio dominum coluit sic usque fideli
Cognatum haud iactans foedus, sed subdita vincla,
Caesaris ut veniam genitori exposceret ipse,
Qui Thracum evectus rector fuit inde supremus. 275
Olli haec seditio curas excivit iniquas,
Caesareae immemori veniae, decorisque recentis.
Decipiens vigiles tenebrosâ hinc nocte silenti
Aulae est foemineos ausus penetrare recessus,
Illum quo socrus scelerata ad coepta vocabat, 280
Osmano eriperet sceptrum, dein munera vitae.
Quem conspexit ubi secretam traxit in aedem,
Ne quis suspectas audiret forte loquelas.
Illa hinc subridens, irae et suspiria miscens
Has rupit tumidas agitato e pectore voces: 285
O te iam partâ Thracum ditione beatum!
An tibi scripta dedit Vezirus iussa sequenda,
Esse tuus quondam fuerat qui haud dignus agaso,
Illaque signavit noctu orgia Caesar an inter?
Hoc tamen est nati merces exosa, pudenda, 290
Deciperisque putans tibi partum rursus honorem.
An potis hunc umquam foedis nanciscier orsis?
Turbida lympha fluens maculas non abluit atras.
Vota tua explendo te Caesaris extulit astus,
Dum laqueo vinctum terrâ suspenderet altum. 295
Anne iterum credis dominari posse Dautes,
Quum cervice super strictus tibi pendeat ensis?
Est puer Osmanus, cui stat non certa voluntas,
Volvitur huc illuc, folium ut spirantibus euris.
Callidus ille satis caussas, si quaeret, habebit, 300

Previous page

Next page