Linquens dux saevo prosternit vulnere Begum 205
Vultu hic pulcher erat iucundo et lumine ephebus.
Quid iuvat at species immania pectora contra?
Rivus aquae vitreus crepitans per amoena vireta,
Lumina dum recreat, permulcet corda tuentum,
Foeda gregis miscent at si vestigia lymphas, 210
Diffugit extemplo rivi lepor omnis abactus.
Sic iuvenis, roseo cui flos resplendet in ore,
Languet purpureo perfusus sanguine, et illum
Pristina mox linquit species, et mira venustas.
Post hunc procumbunt, comitum par nobile, digni 215
Sinas, atque Imbrus fatis melioribus uti.
Caede hi perspectâ, saevit quâ Dervis iniquus
Acri illum invadunt minitantes impete facto,
Diripiuntque ambo simul uno tempore ferrum.
Ipsos par ardens animus rapit, atque cupido, 220
Ast eadem virtus si pectora iunxit amica,
Diverso aeternûm fato mors separat illa,
Ensem namque rotans heros dextram amputat Imbro
Et levam Sinae, clypei cui tegmina rumpit.
Imbrum conspiceres Sinam proprio ense tueri, 225
Atque suum ut servet comitem, hosti opponere parmam.
Sic vitam alterius propriâ mage diligit alter,
Haud timidus certae vel morti occurrere uterque;
Lethali ast Imbrus percussus, vulnere perdat
Quod vitam, haud queritur, sed quod sic linquat amicum. 230
At miser a socio si vi divellitur ille,
Hic etiam haud tardet crudeli occumbere morti.
Atrox praeteriens Dervis non respicit illos,
Sanguineamque viam nudo sibi cuspide sternit.
Dilaver periisse videns sua fulmina belli 235
Assurgit praeceps, dirum armis impetat hostem,

Previous page

Next page