Humano, miserere precor, si sanguine cretus.
Vicisti, esque ultus, tuus hîc prosternitur hostis.
Adnue dumtaxat generoso munere corpus
Exanimem gelido liceat mihi condere saxo.
Sponso si renuis tumulum, me caede precantem.
Haec genua amplector, numquam et divellar ab ipsis,
Ni dolor ante meus tibi pectora tangat acerbus.
Te decet armatas acies obsistere contra
Ensibus, ac telis saevos prosternere et hostes,
Foeminam at adversus miseram, veniamque rogantem
Dumtaxat pietate vales excellere digne.
Haud precor ut vivum reddas, qui mortuus horret.
Hoc unum exoro supplex, ne corpus amatum
Praeda hîc heu! maneat canibus lanianda, ferisque.
Dein tacuit largos in fletus lumina solvens,
Duritiem tentans immanis flectere cordis,
Indole quam is terret inexorabilis, acer.
Dervis pauca refert: hoc ultum sanguine fuso
Me satis haud credas, oculis te proripe nostris;
Non ratio aut pietas, mihi vir, nec foemina pectus
Casu ullo flectent: spoliatum lumine corpus
Quod tibi lenimen, vellem si reddere, ferret?
Nec canibus proiecta, avibusque rapacibus esca
Poenam ideo patitur, voti sum compos at ipse.
Te cura haud teneat sponsi, dum vita manebat,
Caesar uti alter erat, tumuli et dignetur honore.
Audito at motu totam bacchante per urbem;
Qui magis, atque magis propius gliscebat in horas,
Territus Osmanus se aulae in penetralia condit,
Sinani inde ducis longinquos fugit in hortos,
Vezirum turbae misit, primumque spadonem,
Ipsam dira ratus minitantem scilicet illis

Previous page

Next page