Flet bona rapta alter, raptum dolet alter honorem,
Vitaque adempta aliis fugit indignata sub umbras.
Lex nulla, aut pietas, vastatur ubique, crematur,
Nec furor infanti parcit, tenerisque puellis.
Intactos nec equos, famulos, nec caetera linquit.
Et quod non raptat, caedendo in fragmina vertit;
Vertere nec sistit dum Osmanum repperit ipsum.
Ianicerûm hic moestus ductoris in aede latebat,
Expectans missos legatos, quaeque tulissent.
Auget sollicitas formido in pectore curas,
Et longo queritur cunctantes tempore abesse.
At subito en resonant fremitu loca proxima circum
Milite densa fero, gladiique, et tela coruscant.
Horrisono motu miscentur cuncta, tumultu,
Ianicerûm irrumpunt acies stridoribus altis,
Caesare te coram Mustaphâ iudice siste.
Vester Caesar ego, quisnam me iudicet umquam,
Suscipit Osmanus, Byzanti et in urbe vetustâ?
Quid sis, nunc nosces, reddit densata caterva,
Et circum stringens violenter corripit illum.
Osmanus placido bacchantibus ore reponit.
Relligione sacer Caesar, quis tanget et ipsum,
Effigiem cuius mundus colit, atque veretur?
Turba refert, sequimur nobis quae exempla dedisti,
Ex quo Mustapham claudebas carcere caeco.
Ac in equum his dictis, aderat qui forte paratus,
Osmanum iniecit sordentem paupere cultu,
Vestibus auratis, queis fulsit, namque carebat,
Illum turba furens urbis per compita vectum
In medium adduxit templum, stipante coronâ
Caesar ubi procerum Mustaphas rite sedebat. (1) Divan, aula Caesarea pro habendis consiliis et ferendis iudiciis.

Previous page

Next page