ALOYSII CIPICI IURISCONSULTI ET POETAE PANEGYRICUS IN SENATUM VENETIARUM
Vive diu felix et longum cresce per aevum,
o sedes dilecta deo, nec gentibus ullis
iustitia sancti nec maiestate senatus
inferior, nulli totum cessura per orbem
seu pacem seu bella geras, et sola sub omni
eventu cervice pari, non fracta malignis,
non eadem fati rebus sublata secundis!
Quis tecum officio laetus certavit et idem
non meritis maiora tulit? quis Marte quietam
temptavit non ut longis captiva catenis
colla daret, sumptumque infausto numine ferrum
oderit et veniam supplex pacemque rogarit ?
Quis subvexatus, inops, habitusque potentis
ludibrio infelix fortunam sortis iniquae
pertulit et victas doluit sub iudice leges?
Non cuiquam exitio congesta pecunia causam
praestitit et census misero nocuere paterni;
scilicet, aequato suspendunt ordine librae
ius cuiuscumque suum; nullo discrimine aguntur
foemina vir, iuvenis senior, cum paupere dives.
His tu firma manes, nullos experta tyrannos,
legibus; et pulchra sub libertate tot annis
laeta viges, populosque pari ratione gubernas.
Et tua longinquis protendis brachia terris,
atque hinc Vindelicos montes, imasque relinquis
Rhaetorum latebras, illinc, progressa per omnes
Cycladas, Icarii qua spargitur unda profundi,
Laomedontei tangis confinia regni.
Sed quo non penetrat livor? quid linquit in ausu
invidiae tabes? Modo certa pace quietos
indueras vultus omnique ex parte nitebas
bellorum exuviis, stabant victricia passim
arma. Tollis non insidiae, non tristia cordi

Previous page

Next page