Contigit et ciues conciliare suos,
Hoc precor ut sese concordia tanta propaget
Et toto abruptam sarciat orbe fidem,
Mutua ne rabies Christi laniare laboret
Viscera, Pontificis pignora fida pii.
Iamque pio nexu ditionem et corpus in unum,
Iam redeant capiti debita membra suo;
Vnanimes coeant in mutua foedera reges,
Consortes uideant saecula nostra pios.
Nam nisi sanctus amor populos conglutinat omnes,
Heu, quaenam clades, quanta ruina manet!
Nam modo pacauit tot bella domestica et hostis
Fratribus extinctis regna tot unus habet;
Europae atque Asiae multum concordibus armis,
Sed magis, heu, nostra seditione uiget!
An, rogo, qui fratrum sobolem fratresque trucidat,
Impius hic claemens hostibus esse potest?
Heu, quantam cladem Rodope et Pangaea minantur,
Et Rhesi et Boreae perfida regna trucis!
Annibal alter adest alterque Alaricus et Hunnus
Et Sarraceno saeuior hoste manus.
Damna recrudescunt priscis grauiora, uicissim
Ni iungunt reges tanta pericla pios.
Nanque lupus canibus quotiens interuenit atrox,
Sedatur uiso rixa canina lupo;
Si populata tamen uastauit ouilia, frustra
Adlatrat stabulum serus inane canis.
Incassumque nouos extinctum tendimus ignes
Cum iam flammarum sidera lambit apex.
Maturam petit aeger opem frustraque medemur
Si non repenti est obuia cura malo.

Previous page

Next page