Ponite et horrendis obuia claustra feris!
Atque ita nos nostris longum defendite sacris:
Et tu, quaecunque es, sancta sinistra, faue,
Et seruare uelis nostrae quodcunque saluti est,
Quodcunque et patriae est auxiliare meae,
Praesertim in tanto rerum discrimine, nobis
Concilies Superos, officiosa manus,
Tutelaeque uicem dextra praestantior omni,
Et ualli, et clypei munus obire uelis.
Sic longum nobis, sic consule, nostra nec unquam
Moenia diuina destituantur ope,
Perpetuumque libens Rhacusia tecta frequenta,
Semper et inuitam Lydia terra petat.
Quam uero possis, quam sis sanctissima, tanti
Muneris auctori uita recaepta docet.
Vita recaepta docet: nam qui te reddere uector
Noluerat, propriis aedibus aeger erat.
Sed simul exoluit – quisquis fuit ille – reuixit:
Nec frustra aut gratis talia uota tulit.
Qui si nunc repetat sua munera, non, rogo, uitam,
Non debet precium restituisse suum?
Aut si pertesum morbi est atque aegra recusat
Corpora, si tanti est uita, quid ergo petit?
Quae si ferre cupit, diris cruciatibus aeger
Scilicet adfectus, quos tulit ante, ferat.

Previous page

Next page