Michaelis Wrantii Dalmatae, adolescentis, ad Sigismundum regem patrem de coronatione Sigismundi filii.
En, Sigismunde, tibi, quod tota mente petisti
Tempus adest, cunctis laetior ecce dies,
En natus, tibi quem cupido regina sub auras
Edidit ad ripas Istulae flavae tuas,

-- 12-413 --

Nomine qui te nunc, qui post pietate referet,
Justitia et rerum dexteritate simul.
In regem eligitur, regni te insignia vivo
Suscipit. O felix terque quaterque parens!
Ambigo, quis vestrum est felicior: ille parente
Tam claro, vel tu tam lepida sobole.
Felix ille quidem, tu non minus: ille paternis
Dum fruitur monitis, tu pia dum moneas.
Quando habet a primis patrem, quem imitetur, ab annis,
Ne desis gnato, dum tibi fata sinunt.
Nam si pulchra patris fuerit praecepta secutus
Et tibi erit similis: Sarmata, tutus eris.
Ergo age, cresce puer, chari spes magna parentis:
Subdere se cupiunt sceptra Polona tibi.
Cresce et Polonum factis fer ad aethera regnum,
Nec deerit pubes nec tibi divitiae.
Facque, renascatur pectus, Sigismunde, paternum
In te, defuncto ne lachrimetur eo.
Hostes Marte gravi cunctos compescuit ille,
Extendas fines longius ipse tuos.
Id precor, ut faxit summi regnator Olympi
Et tibi det vitae gaudia longa tuae.
Te precor, ut redeant Saturnia saecula rege,
Astrea et redeat virgo relapsa polo,
Utque armis hostes nulli tua regna lacessant
Arvaque Podoliae tuta colonus aret.
Aeternaque tegas, precor, ut jam pace Polonos
Fessos, furtive bella gerente Scyta.
Tam pestis quam dira lues morbique famesque
Absint, in quorum sint bona cuncta loco.
Inque hominum mentes errorum nulla novorum
Religio irrumpat, sit, precor, illa vetus.
Sis felix tandem, patria virtute regendo
In longum tempus sceptra Polona manu.