THEOCRENUS IULII CAMILLI AD POTENTISS. REGEM FRANCISCUM.
Iam primo Aurora ortus patefecerat orbi,
Sydera sed nondum roseo praestrinxerat ore,
Quae pulchre tremula in divino fonte natabant,
Ludebantque simul florum simulacra per undas,
Flores vernantis simulacra imitantia ripae:
Cum ultra pastoris vires accensus Iolas
Numine Pieridum muscoso e margine lusit.
Sit precor haec semper species tibi; sit tua, quae nunc,
Lympha repercussis fons o divine figuris
Distincta ambabus, curratque argenteus humor,
Et laetum tibi coelum sit, fulgentiaque astra
Immineant, cum pura redit nox, cum alma revisit
Te lux, et vario tellus decorata nitore
Inducat semper cristallo dulce liquenti
Mille tui ornatus thalami, altera sydera mundi,
* Quae tu etiam resecta foetus splendentior illis.
At Deus ille tuus, qui te imo e gurgite fundit;
Nympharum dum * sub noctem lumina stellis,
Clara ministrabunt, dumque addent ora colores
Floribus accessu Zephyri crescentibus almo:
Lumina stellarum in se, ut florum lumina servet.
Nam quos excelsis refferunt huc ignibus ipsi,
Et quot in terris possunt acquirere honores,
Semidei, Deus ille tuus iam continet unus:
Illos, ut dicas nutantis lampadas orbis,
Hos ut purpurei gemmantia lumina veris;
Ecce meam faciem, quae in te nunc picta renidet.
Inter*.... quasque faces, et florea dona
Agnosco hanc, agnosco luce oriente parumper.
O utinam facies haec in me chara pererret,
Chara diu, et Deus hic tuus et meus augeat hac se:
O utinam propter placidum mea fistula murmur
Septenis numerosa modis sonet arte magistra:
Tuque tuo impellens animo divine susurro
Fons docilis calamis praestes iam plenius auras:
Sed iam sol cinctum radiis caput extulit alto,
Cuncta Theocrene amplectens ardentibus alis.
Nec tamen ornatus pepulit tibi lumine formas,
Sed iubare exornat melius, et crinibus aureis,
Quas semper retines liquidis purissimus undis,
Orbe nitente licet violas, atque astra fugavit,
Marginis, igniferique poli ornamenta minora.
Quare age temperie calamis nunc murmure blando
Adde Theocrene afflatis, ego carmina iungam.
O, qui flammarum lustras splendente corona
Omnia, lustrabisque diu, atque obstantia claris
Nubila depelles radiis, quem versibus ales
Excubitor multo denunciat ante canoris:
Phoebe iterum in terris pastor, cui Gallica cuncta
Pascua submittunt florentia lilia passim;
Phoebe iterum in terris vates, et magne Poeta:
Salve o pastorum, o vatum flos unice salve.
Sunt fateor miranda tuis iam munera templis
Votis pollicitus, nostrae libamina mentis:
Sed precor extractis causas nunc temporis audi.
Ut mage concepi te magnum pectore Phoebum,
Tu mage conceptus iussisti pectora in amplum
Cedere maiores, semper dignosque putare,
qui tandem in speciem praeclari abiere Theatri:
Sit licet arbuteum lento qui ex vimine textum:
Quid facerem? qua mente gero tua grandis imago,
Quae in me sola potest, semper divina iubebat
Molliri ultra hominis sortem: sed forsitan ipse,
Qui me extra es, longe damnabas tempora curae,
Cunctantemque diu, ut semper maiora parantem.
Hic rerum arcanis, numeroque opressus Iolas,
Obticuit, vallesque simul tacuere quietae.