Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Dudić, Andrija; Dionysius Halicarnassensis (1533-1589) [1560], De Thucydidis historia iudicium... A. Duditio interprete (), Verborum 18906, Ed. Petra Šoštarić [genre: prosa - epistula; prosa - versio] [word count] [dudicathucydid].
Hoc est: Agitati sunt itaque seditionibus status civitatum; et ea quae post fuerunt, eorum quae ante acta essent, auditione, magnam in animis accessionem ceperunt ad novas res moliendas, vel aggrediendi solertia atque artificio, vel ultionis insolentia. In his, in prima illa membri parte, nulla necessitate coactus, circumlocutione usus est, cum dixit; ἐστασίαζέ τε οὖν τὰ τῶν πόλεων, quod perinde est ac si Latine dicas: Ea igitur quae urbium erant, tumultuabantur. quod multo sane melius erat hoc modo: ἐστασίαζον αἱ πόλεις, civitates tumultuabantur. Quod deinde sequitur, καὶ τὰ ἐφυστερίζοντά που, difficulter coniectare licet quid sibi velit. sic vero magis fuisset perspicuum, αἱ δ' ὑστεροῦσαι πόλεις: civitates autem quae post fuerunt. Quibus subiungit, ἐπιπύστει τῶν προγεγενημένων πολὺ ἐπέφερε τὴν ὑπερβολὴν ἐς τὸ καινοῦσθαι τὰς διανοίας; vult enim ita dicere; Ii vero qui posteriores fuerunt, cum res ab aliis gestas audirent, magis ad res novas excogitandas incitabantur. In quibus, si structuram demas, ne verborum quidem figurae audientibus iucundae sunt. His postea aliud caput adiungit, quod poetico, vel potius dithyrambico apparatui magis, quam huic loco, videtur convenire: τῶν τ᾽
ἐπιχειρήσεων ἐπιτεχνήσει καὶ τῶν τιμωριῶν ἀτοπίᾳ: καὶ τὴν εἰωθυῖαν τῶν
ὀνομάτων ἀξίωσιν ἐς τὰ ἔργα ἀντήλλαξαν τῇ δικαιώσει. Hoc est; Et aggressionum
artificio, et ultionis insolentia, usitatisque rerum vocabulis ad facinorum
excusationem immutatis. Quod autem in hoc perplexo ac difficili nexu intelligi vult,
tale est: Multa illis est facta accessio ad cognoscendam rem aliquam novam, quae ad
aggressionum artes, et ad exquisitas poenas valeret. quae vero vulgo rebus vocabula
tribuebantur, ea ipsi immutantes, alia ratione res ipsas appellandas esse censebat.
nam haec verba ἡ τῶν δ᾽ ἐπιχειρήσεων
ἐπιτέχνησις καὶ ἡ τῶν τιμωριῶν ἀτοπία: καὶ ἡ εἰωθυῖα
τῶν ὀνομάτων ἀξίωσις, καὶ ἡ εἰς τὰ ἔργα ἀντηλλαγμένη δικαίωσις, periphrasi cuidam
poeticae sunt accommodatiora. Quibus addit etiam figuras istas theatrales,
τόλμα μὲν γὰρ ἀλόγιστος ἀνδρία φιλέταιρος ἐνομίσθη,
μέλλησις δὲ προμηθὴς δειλία εὐπρεπής. Hoc est; Nam audacia inconsiderata, fortitudo
amicorum amans vocabatur; et considerata cunctatio, speciosa formido. Haec utraque
eas figuras habent quae paria paribus, similia similibus referunt; quibus epitheta
fuci caussa accedunt. talis autem fuisset necessaria, minimeque theatrica figura:
τὴν μὲν γὰρ τόλμαν ἀνδρίαν ἐκάλουν, τὴν δὲ μέλλησιν δειλίαν. Hoc est; Audaciam illi
quidem fortitudinem, cunctationem autem timiditatem nominabant. Atque his quidem ea
etiam quae subsequuntur, similia sunt: τὸ δὲ σῶφρον τοῦ ἀνάνδρου πρόσχημα,
καὶ τὸ πρὸς ἅπαν συνετὸν ἐπὶ πᾶν ἀργόν quasi dixeris: Prudentia, in virilitatis
praetextus , et Animus ad omnia cautus, animus per omnia ignavus. Magis autem proprie
sic dixisset: οἱ δὲ σώφρονες ἄνανδροι, καὶ οἱ συνετοὶ πρὸς ἅπαντα ἐν ἅπασιν ἀργοί.
Hoc est; Qui autem prudentes essent, ii parum viriles; qui vero ad omnia se caute
compararent, omnibus in rebus ignavi vocabantur. Quodsi hucusque partim orationem
fucando, partim vero duriter tractando, ulterius progredi supersedisset, non ita
molestum se fortasse praebuisset. sed alia etiam his adiungit:
ἀσφάλεια δὲ τὸ ἐπιβουλεύσασθαι, ἀποτροπῆς πρόφασις εὔλογος. καὶ ὁ μὲν
χαλεπαίνων πιστὸς ἀεί, ὁ δ᾽ ἀντιλέγων αὐτῷ ὕποπτος. Hoc est; Tuto insidiari,
rationabilis avertendi exitum praetextus habebatur suspectus. In his rursus illud
incertum est, cui vocabulum χαλεπαίνων accommodari, aut de quo dici velit; ita illud
ἀντιλέγων, ad quem referatur, et qua de re sit dictum. Deinde ait;
ἐπιβουλεύσας δέ τις, τυχών τε ξυνετός, καὶ ὑπονοήσας ἔτι δεινότερος: προβουλεύσας δὲ
ὅπως μηδὲν αὑτῷ δεήσει, τῆς ἑταιρίας διαλυτὴς καὶ τοὺς ἐναντίους ἐκπεπληγμένος. Hoc
est; Cui porro insidiae succedebant, hic erat prudens; et eo prudentior, si alterius
insidias providisset: qui vero providebat ut nihil eorum opus haberet, societatis
dissolutior, et adversarios timens. Hic quid sibi illud τυχών velit, non apparet,
neque cognoscitur an ad unum eundemque haec duo verba, τυχών et ὑπονοήσας, sint
referenda. Quodsi τυχών ad eum referri debet qui, re bene gesta, quod speraverat, est
consecutus; illud autem ὑπονοήσας de eo dici vult qui rem nondum effectam ante
praesenserit: res adhuc peius habebit. purus autem, atque undique conspicuus horum
verborum talis esse poterat intellectus: οἵ τ᾽ ἐπιβουλεύοντες
ἑτέροις εἰ κατορθώσειαν, δεινοί: καὶ οἱ τὰς ἐπιβουλὰς προ ὑπονοοῦντες εἰ
φυλάξαιντο, ἔτι δεινότεροι: ὁ δὲ προ ἰδόμενος, ὅπως μηδὲν αὑτῷ δεήσει μήτ᾽
ἐπιβουλῆς μήτε φυλακῆς, τάς τε ἑταιρίας διαλύειν ἐδόκει καὶ τοὺς
ἐναντίους ἐκπεπλῆχθαι. Hoc est: Qui vero sociis insidiabantur, si rem ex sententia
gessissent, ingenio praediti; qui vero insidias praesentientes, ab illis sibi
cavissent, adhuc ingeniosiores dicebantur. qui autem ita sibi prospiciebat, ut neque
insidiis neque ulla cautione opus haberet, is amicitias dissolvere, atque inimicos
perhorrescere videbatur. His unam contorte, potenter, perspicueque prolatam periodum
adiungit. ἁπλῶς δὲ ὁ φθάσας τὸν μέλλοντα κακόν τι δρᾶν ἐπῃνεῖτο καὶ ὁ
ἐπικελεύσας τὸν μὴ διανοούμενον per dolum vicisset. Deinde ita ait:
ῥᾷον δ᾽ οἱ πολλοὶ κακοῦργοι ὄντες
δεξιοὶ κέκληνται ἢ ἀμαθεῖς ἀγαθοί, καὶ τῷ μὲν αἰσχύνονται, ἐπὶ δὲ τῷ ἀγάλλονται. Hoc
est; Facilius improbi, quorum magnus est numerus, industrii, quam imperiti boni
vocantur: et in hoc quidem homines erubescunt, illo vero etiam gaudent. Hac, contorte
ac breviter dicta cum sint in obscuro latentem habent sententiam. non enim facile est
intelligere, quos indoctos, quosque bonos esse significet. nam si imperitos malis
opponit, certe, qui probi non sunt, minime erunt imperiti. Quodsi pro amentibus atque
insipientibus indoctos ponit, quaenam est caussa cur hos ipsos bonos vocet? inquit
autem: τῷ μὲν αἰσχύνονται: hoc est: in hoc quidem erubescunt. qui, quaeso, sunt isti
qui erubescunt? dubium est enim; utrique ne, an indocti tantum. ἐπὶ δὲ τῷ ἀγάλλονται
id est; in hoc vero gaudent. hic quoque, qui sint isti qui gaudeant, incertum est.
Nam, si haec de utrisque accipi vult, nullum illius verba habebunt sensum. neque enim
improbis boni laetantur; neque ob imperitos mali erubescunt. Atque hic quidem
obscurae ac perplexae dictionis est character et forma, in qua magna est toti
sententiae tenebras offundens orationis perturbatio; quae quidem ad centum usque
versus porrigitur. apponam autem et ea quae sequuntur; nihil iam de meo adiiciens:
πάντων δ᾽ αὐτῶν αἴτιον ἀρχὴ ἡ διὰ πλεονεξίαν καὶ
φιλοτιμίαν, ἐκ δ᾽ αὐτῶν καὶ ἐς τὸ φιλονεικεῖν καθισταμένων τὸ πρόθυμον.οἱ γὰρ ἐν ταῖς πόλεσι προστάντες, μετὰ ὀνόματος ἑκάτεροι εὐπρεποῦς,πλήθους τε ἰσονομίας πολιτικῆς καὶ ἀριστοκρατίας σώφρονος προτιμήσει,
τὰ μὲν κοινὰ λόγῳ θεραπεύοντες ἆθλα ἐποιοῦντο: παντὶ δὲ τρόπῳ
ἀγωνιζόμενοι ἀλλήλων [ περιγενέσθαι ἐτόλμησάν τε τὰ δεινότ ατα,
ἐπεξῄεσάν τε τὰς τιμωρίας ἔτι μείζους, οὐ μέχρι τοῦ δικαίου καὶ τῇ πόλει
ξυμφόρου προστιθέντες, ἐς δὲ τὸ ἑκατέροις που αἰεὶ ἡδονὴν ἔχον ὁρίζοντες:
καὶ ἢ μετὰ ψήφου ἀδίκου καταγνώσεως ἢ χειρὶ κτώμενοι τὸ κρατεῖν ἕτοιμοι
ἦσαν τὴν αὐτίκα φιλονεικίαν ἐκπιμπλάναι. ὥστ᾽ εὐσεβείᾳ μὲν οὐδέτεροι
ἐνόμιζον, εὐπρεπείᾳ δὲ λόγου, οἷς ξυμβαίη ἐπιφθόνως τι διαπράξασθαι,
ἄμεινον ἤκουον: τὰ δὲ μέσα τῶν πολιτῶν ὑπ᾽ ἀμφοτέρων, ἢ ὅτι οὐκ
ἐξηγωνίζοντο ἢ ὅτι φθόνῳ τοῦ περιεῖναι, διεφθείροντο. οὕτω πᾶσα ἰδέα
κατέστη κακοτροπίας διὰ τὰς στάσεις τῷ Ἑλληνικῷ: καὶ τὸ εὔηθες, οὗ τὸ
γενναῖον πλεῖστον μετέχει, καταγελασθὲν ἠφανίσθη: τὸ δὲ ἀντιτετάχθαι
ἀλλήλοις τῇ γνώμῃ ἀπίστως ἐπὶ πολὺ διήνεγκεν. οὐ γὰρ ἦν ὁ διαλύσων
οὔτε λόγος ἐχυρὸς οὔτε ὅρκος φοβερός. κρείττους δὲ ὄντες πάντες λογισμῷ
ἐς τὸ ἀνέλπιστον τοῦ βεβαίου μὴ παθεῖν μᾶλλον προεσκόπουν ἢ πιστεῦσαι
ἐδύναντο. καὶ οἱ φαυλότεροι γνώμην ὡς τὰ πλείω περιεγίγνοντο. τῷ γὰρ
δεδιέναι τό τε αὑτῶν ἐνδεὲς καὶ τὸ τῶν ἐναντίων ξυνετόν, μὴ λόγοις τε
ἥττους ὦσι καὶ ἐκ τοῦ πολυτρόπου αὐτῶν τῆς γνώμης φθάσωσι
προεπιβουλευόμενοι, τολμηρῶς πρὸς τὰ ἔργα ἐχώρουν: οἱ δὲ κατα
φρονοῦντες κἂν προαισθέσθαι, καὶ ἔργῳ οὐδὲν σφᾶς δεῖν λαμβάνειν,
ἃ γνώμῃ ἔξεστιν, ἄφρακτοι μᾶλλον διεφθείροντο. Hoc est; Quarum rerum omnium caussa
est principatus ob avaritiam et ambitionem: quae duo faciunt ut homines ad
contentionem reddantur alacriores. Nam qui in civitatibus erant principes, honesto
utrique nomine, alteri statum popularem, aequalitatem civilem alteri, paucorum
imperium, optimatum appellantes, praeferebant; cum populum quidem verbis pascerent,
ipsi vero inter se contenderent. Et cum omni, qua posset, ratione, alter alterum
superare contenderet, gravissima quaeque audebant, ac poenas atrociores irrogabant;
non illas quidem ex modo iustitiae, aut ex utilitate civitatis; sed sua semper
voluptate metientes. atque illam quidem voluptatem, sive per iniqua suffragia
condemnatis, sive vi oppressis suis civibus, in hoc certamine explere cupiebant.
neutri pietatem in contrahendo adhibebit: sed, qui aliquid colore verborum, cum
alterius iniuria transigebant, ii maiorem laudem merebantur. siquis autem ex civibus
alterutram ad partem non accessisset, is ab utraque factione, vel quod ab altera
parte non staret, vel
Next paragraph
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.