Qui vere foelix ad Benessum.
Faelix ille quidem, quem nec mens conscia culpae,
Nec mala curarum nubila sollicitant.
Quique Deo sese, suaque omnia devovet uni,
Nescius humanis fidere praesidiis.
Ille cibi parcus, somni quoque parcior ipsas
Evigilat noctes, surgit et ante diem.
Narrat et assidue, quis Divum cultus, et unde
Incipit, et quonam desinat, omne bonum.
Qualis amor patriae, quid civis differat hosti.
Qua tenet, et qua non ius vetus hospitii.
Denique quidquid agit, vel non agit, omne decorum est.
Undique pura fides, et mera simplicitas.
Audit, et arridens inquit meus ecce Benessus.
Hic vir, hic est faelix, hic mea musta bibat.

-- 121 --