QUAESTIO TRICESIMA.

Quibus potissimum fundamentis, post exantlatos omnes defensionis suae labores, et processus, inniti; et sese praesertim in criminalibus committere debebit?

252

Hisce tribus. Primo Deo, qui non est volens iniquitatem, et quem, nihil in coelo et terra latet, sed omnia illi plana sunt et pervia, scrutaturque corda, et probat renes, ac occulta et abdita quaeque videt et introspicit; ideoque decipi non potest; ut et Leo Papa dicit; ista est scientia summi Iudicis, cui pervium est omne solidum, et apertum omne secretum, cui obscura clarent, muta respondent, silentium confitetur, et sine voce mens loquitur. Et ideo contra sapientiam illius, nihil valebunt allegationes Advocatorum, nec sophismata Philosophorum; nec praeclarissima eloquia Oratorum, nec astutiae versutorum. Secundo, tam communi sive humanae Iustitiae, quae unicuique quod suum est, tribuit, bonis praemia reddendo, et malis poenam irrogando; quam divinae, quae nullum bonum irremuneratum, et nullum malum impunitum relinquit. Tertio, propriae suae conscientiae, quae sola stat, pro mille testibus, et sua sponte veritatem agnoscere, atque etiam confiteri solet, est namque vermis perpetuo rodens, et nunquam moriens. Et ita, quicquid sibi Iure mediante evenerit, id prompto, et parato animo, iacta in Deum salutis suae, spe, sufferre velit.