AD JUNIUM PALMOTTAM, scriptorem egregii poematis, de rebus a Christo Domino inter homines gestis, Illyrico carmine compositi. ODE.
О plena tristi mortis imagine
Humana, durum vita negotium,
Assueta distinctos acerbis
Ducere funeribus triumphos!
Tu laeta moestis gaudia luctibus,
Maestosque ludus laetitiis fugas,
Passimque commisces amara
Cecropiis aconita succis.
Quis turbo, qui te fulminis impetus
Aequet volantem? praecipitant dies,

-- 400 --

Annique vertentes, nec ulla est
Sat rigidis brevis hora Parcis.
Nil sceptra quidquam regia, nil decus
Claro ebriarum murice vestium
Prosunt, nec eversis superbi
De populis spoliorum acervi:
Nihil secundus rumor, et inclytum
Nomen, faventumque aura Quiritium,
Fascesque, lictoresque, et alta
Nobilium series avorum:
Nec summus imo discrepat, omnium
Immitis aeque saeva necessitas
Metit rapaci colla falce,
Aggerat et miseros beatis.
Virtute sola fati adamantinas
Frangente leges. Illius in latus
Nil sortis adversae, licetve
Persephona jaculis malignae.
Haec te erudito in pulvere splendida
Juni laborum exercuit indole,
Vulgi recusantem profani
Gaudia, degeneresque curas.
Haec docta sacri pectora Numinis
Replevit haustu, non alii dato:
Quo fretus audacem Deorum
Coetibus insereres Camoenam:
Haec nomen atri funeris inscium
Dedit, perennis cum strepitu lyras
Late volaturum per aures
Illyridum populorum amicas.