Vna metus, bellique minas procul arcet egestas. 40
40. Ramorum viridem (non vana est fabula) pompam
Diuitis extremo spargebat limite Fundi.
Ardua, lata, ingens, frondoso par nemori Nux.
Hinc illi tumor, hinc rerum fiducia vecors,
Terrenique satùs nimiò plùs immemor, et vix
Se capiens fastus. Sed nec Briarëia centum
Brachia, nec trunci spatium, atque in Nubila multus
Tendere frontis apex sic effecere superbam,
(Hos etiam quamvis demiraretur honores)
ceu sobolis census, quae mitibus vndique baccis
Amplectens laetam, ipsa etiam laetissima, matrem,
Temporibus circumpositi diadematis instar,
Pondus erat sublime, attolebatque ferentem.
Ergo opibus gestire suis, populoque minori
Frondentùm iuxta Dryadum insultare, nec ipsas,
Altera ceu Niobe Lucinâ diuite felix,
Prae se faticinas Dodonae ponere quercus:
Demens, in foribus quae iam Niobeia fata,
Mutatosque Deos non cerneret, id neque rebus
In miseris saltem supremum habitura leuamen,
Tantalidi magnus dederat quod vulneris author.
Nam puerûm grex fortè vagus, dum quarta camoenis
Iustitium fert dulce dies, et gymnade clausâ.
Per virides impunè licet discurrere campos,
Hàc tulerat gressus. Qualis (proh Iuppiter!) arbos?
Vnus ait: quo pomorum circumflua luxu?
Si faciles propiùs ramos demitteret aut si
Nos quoque finxissent Neptunia semina, quantos
Nuper, Aloidas, caelo capita alta ferentes, (a)

Previous paragraph

Next paragraph