Aeternùm, piguit quae ferre, tulisse iuuabit.
73. Vltimus ille labor vati, trepidantia corda
Soluere vicini miserâ formidine lethi,
Et, reliquis vitae domitis iam casibus, ipsam
Quae superest, simili mortem duxisse triumpho?
At quibus inuisum, et nulli superabile monstrum
Vincetur telis? Num, qui te, caerule Python,
Explicuit, longè iaculantis Apollinis arcum;
Anne colubriferae tepefactam caede Medusae,
Horridior pestis, Cyllenida sentiet Harpen?
Nil opus. Ex ipsis praesens medicina venenis
Ad virus fatale fluit. Quos hactenus hostes
Pertulimus, cuncti haec sociant in praelia vires,
Cuncti armis opibusque iuuant. Si namque Malorum,
Quêis adeo humani series circumfluit aeui,
Spremus mitisque venit, Mors, terminus; illa
Qui timet, hanc minimè flendam sibi duxerit: aequm
Ad tumuli gremium nihilò quin seciùs ibit;
Ac qui, turbinibus ventisque furentibus alto
Pulsus in Ionio, vel spumifero Aegaeo,
Eminus optatas caeca inter Nubila terras
Aspicit, et fido properat se condere portu.
Et verò quod Myrtoi, Icarijve Profundi
Indomitis adeo ventorum flatibus aequor,
Fortunae vt rapidis iactatur vita procellis?
Luctus vbi, curaeque, inconsumptique labores
Vndique perpetuâ miseros indagine claudunt:
Nulla quies: longè portus: plena omnia monstris,
Vorticibus, scopulis: nusquam non multa Charybdis,
Scyllaeaeque canes, et concurrentia saxa.
O penitùs sortisque suae, vrgentumque Malorum
Immemores, quibus, haec inter discriina, Parcae
Plùs nimiò celeres, et portum tangere poena
Ducitur, haud poenae requies, optandaque finis.
74. Bistonidae meliùs, dilectae funera prolis [a]

Previous paragraph

Next paragraph