Arua super medio nubes volat aethere, iamque his,
His modò vitales succos, animaeque virentis
Nutrimenta cauo diffundit ab vbere terris.
Aut qualis, Phariae terrenus Iuppiter orae,
Gurgite foecundo siccos descendit in agros
Nilus, et aestiuo Pelusia rura Tonanti
Succensere vetat. Pandit gauisa beato
Diluuio Aegyptus gremium: quàque aureus egit
Amnis iter, sparsitque gradus, socia agmina iungunt
Alma Ceres, mitisque Pales, viridesque Napaeae,
Cumque opibus, Spes discinctae, Cultusque, Decorque
Et resoni plausus populorum: iamque nouatas
Hortatur falces: iam sedulus horrea laxat,
Flauentemque tibi messor promittit, Osiri,
Flauentem tibi, Nile, tuo de rure coronam.
Haud secus Actaeae totam se diuidit vrbi,
Perque inopum gremium exuperante refunditur alueô
Nescia stare Viri pietas. Nil explet amantem:
Nil animo satis: augetur, dum spargitur: et, quò
Latior excursus; (dictu mirabile) maior
Impetus est. Dandi semel explorata voluptas,
Pulcher hydrops, alijs sitiens, noua pabula quaerit,
Nec donasse putat, geminet ni munera: iamque
Plus debet, qui praestat opem, plus accipit ipse,
Largiturque sibi: pleno ceu gurgite tota
Pectus in authoris redeat, quae pluribus inde
Per populum latè manarat didita riuis,
Gaudiôrum eluuies. Cur non huic prodiga cunctos
Lydorum, atque Arabum census, et quidquid vbique
Flumina seu voluunt auri, seu ducitur alto
Omniferae matris gremio, Fortuna, dedisti?
Crede mihi, humanum poteras, dum consulis Vni,
Demeruisse genus. Communia nemo negaret,
Communis spargenda parens quae, dona, tulisset. 37
37. O meritos gazis animos aequalibus vti,
Quàmque velint, haud posse minùs! O pectora curis
Regnorum, et vasti imperio dignissima Mundi!

Vt libet, insano Caij, tumidique Nerones
Regia certatim vacuent aeraria luxu:
Vndantem terris pelagum, vndantique vicissim
Inducant pelago terras: hìc surgere valles
Montibus; aerios plano subsidere montes
Hìc iubeant: vnis iuga per septena refusam
Vrbem Caesareis absumant aedibus: vnâ
Imperij, Mundique vorent patrimonia coenâ.
Maximus, et longè ante alios iucundior vnus
Fortunae praestantis honos, benefacta per Orbem
Spargere, felices facere, instaurataque vitae
Auspicia, et melius miseris procudere fatum.
Haec caelo meritos heroas gloria tollit:
Haec regum est propria, hae vel Numine digna voluptas. 38
38. Omnibus atque vtinam hic sub pectore nobilis ardor
Viueret. Vt subitò venae melioris in aeuum
Aspera deterso remearent saecula ferro?
Vt nouus annorum consurgeret, omine fausto
Conditus, auspicijsque fluens melioribus ordo?
Bella, metusque procul: niueis Pax aurea bigis,
Et laetae Charites, et pleno Copia cornu
Lustrarent agros, lustrarent oppida: nec tu,
Iam genus infidum, terrasque exosa nocentes,
Sydereos populis vultus, Astraea, negares.
Nunc totâ licet armiferae Sors nube pharetrae
Ingruat, et saeui denso circùm agmine casus,
Omniaque in nostras iurent elementa ruinas;
Nulla hominem laedit, quàm quae promanat ab ipso,
Vis grauiùs. Duris possemus parcere fatis,
Duraque fòrs nobis didicissent parcere fata;
Ni furor humanus stimulis vrgeret, et hosti
Adderet externo vires ciuilis Enyo. 39
39. Vltima laetitiae, sed princeps, regula, parque
Omnibus vna, Deo haerere, illum mente tueri,
Perpetuo illi nexu, et amoris foedere iungi.
Venimus ad summum: procul hinc cureque, metusque:
Intima quaesitae dudum penetralia Pacis

En tandem patuere: en ipsa in limine sacros
Expedit amplexus, Thaumantide cincta perenni,
Caelicolûm et qualis mentes beat. Aspice, quantus
Frontis honos, placido quae vernat gratia vultu:
Vt nil syderibus concedunt lumina, blandae
Nectar vt hyblaeum superat facundia linguae.
Penelopem agnoscas diuinam, cui procus Orbis.
Nec dispar dominae sedes. Mitissimus aer,
Sponte ferax tellus: procul imbres, fulmina, nimbi:
Ignotum quid hyems, quid caeli flammeus ardor:
Autumnus totos, totos ver occupat annos.
Mille voluptatum species, mille obuia passim
Laetitiae argumenta: hìc feruere lacteus amnis;
Melleus hìc spumare latex. Circùm vndique festas
Implexae manibus Charites, blandique Lepores
Exercent choreas: plaudentibus vndique circùm
Nectarei volitant Risus, et Gaudia pennis.
Haec nobis iam meta: huc remi, et carbasa toto
Accelerent nisu: nil iam debere procellis,
Nil pelago superest: tam dulci in littore proras
Perpetuò religandum. O cordis plena voluptas!
O vitae syncera quies! Libare Deotum
Ambrosiam, puro satiari Numinis haustu,
Aeternumque auidis illud constringere votis,
Vnum implet quod vota, exceditque omnia, Pulchrum.
Quis dolor, aut quae tam laeto intercedat amori
Anxietas? Vllamne sitim, aut fastidia norit,
Nectaris aetherei potor, conuiua Tonantis? 40
40. Finitis quicunque Bonis amor imminet, aestu
Ambiguo nunc huc volitans, nunc spargitur illuc:
Instar apis, quae per saltus gentilis Hymetti
Iam thyma; serpillum iam circuit, et modò glauco
Rore maris; niuei pendet iam flore ligustri,
Singula delibans auidè, subitòque relinquens.
Quid faciat? Patulo quanquam aggeret vtraque cornu
Hinc natura suos, illinc sors aemula census;
Nil satis, immenso vacuum dum Numine pectus.

Nam neque plena quies votis, integra Bonorum
Obtigerit ni Summa; nec, extra Numinis alueûm,
Haec alibi iunctis fas confluere omnia riuis:
Hostili cum se excludant infensa vicissim
Dissidio: vix vt quodquam sit prendere, multis
Interea ni posthabitis longèque relictis.
Omnia sed socio, fac, demum foedere iungas;
Non tamen hic idem, varijs tot fructibus aptus,
Perfectumque adeo immensis complexibus orbem
Efficiens, fortis cumulus sat nectare largo
Explerit sitientem animum. Vel scilicet vno
Congeriem totam simul amplecteris amore:
Totque idem distractus amor per dona, nec vsquam
Integer, haud pleno libabit singula sensu;
Vel proprios cuicunque Bono diuiseris actus,
Et rerum numerum numero exaequabis amorum:
Nec plenè tunc vllus amor satiabitur, vni
Haerens quippe Bono: cum, quod minus omnibus, illo
Sit pariter minus. Vni igitur iungenda voluntas,
In quo non Bona conueniant modò cuncta; sed vnum
Prorsus idem sint cuncta Bonum: quod, Numine dempto,
Sollicitis nequicquam animis circùm omne quod vsquam
Terrasque, et maria, et superos rimaberis axes. 41
41. Adde, quòd aeterna seiunctum ab origine, praeter est,
Quàm mutilum, quodcunque Bonum, neque cordibus aptum
Implendis; multâ haerentûm contage Malorum
Inficitur: totum vt nequeat, totoque requiri
Pectore: diuersis animos sed motibus vrgens
Hinc cupidos trahat; hinc refugos auertat: amorque
Illius haud leuiore odij sit pondere mistus.
At tibi, inexhausta ò hominum, Diuûmque voluptas,
Summe Pater, quae mista Mali contagia? Toto
Aut quid ibi non conatu et vi mentis amandum,
Nil vbi non summum, ac solidè plenèque beatum? 42
42. Praeterea, certum nobis propriumque perennet,
Quidquid id est, felix quo vita impletur, oportet:
Nec quidquam proprium magis immotumque fruenti,

Ac Deus. Inuitis alios nam denique census
Fortunae, duraeque rapit violentia mortis.
Vllane seu sortis, seu lethi iniuria possit
Hunc rapere, occiduo cui nunquam est limite claudi,
Quoque frui nobis haud tempore certiùs vllo,
Occidui quàm sub finem conceditur aeui? 43
43. At metuas forsan, ne nil tibi iuris in ipsum.
Parce metu: plùs ille tuus, quàm caetera, rerum
In censu quaecunque putas numeranda tuarum,
Fida licet domino, et nunquam peritura manerent.
Omnis Amans in ius sortemque euadit Amati,
Et tantùm iuris, quantùm vis crescit amoris.
Atquì nemo Tui, quàm Numen, amantior: haud sis
Carior ipse tibi. Quid enim vel fingere tantum
Noueris, aut optare Boni, quin plura Parentis
Aetherei immensus dederit, det, spondeat ardor?
Hoc, quodcunque vides, tam vastis vndique circùm
Diffusum spatijs, varijs tot partibus aptum
Ordine tam miro digestum, et foedere iunctum,
Hoc totum bonus ille tuos effinxit in vsus
Naturae communis opus. Tibi Caerula ponti,
Aethereosque orbes, infixosque orbibus ignes,
Regnaque terrarum, et, terris quaecunque, vel vndis
Sparsa meant, volucri findunt vel Nubila gyro,
Brutarum iussit famulari saecla Ferarum.
Hoc liquidum iubar, hic caeli spirabilis haustus,
Tot variae rerum species, tot Commoda vitae,
Illius omnia se testantur munus. Amanti
Quid deerat, nisi tantorum vt suprema coronis
Ipse operum foret, atque suis se denique donis
Adderet? Hoc etiam non enarrabile munus
Apposuit: totumque homini, post omnia, sese
(Nulla quod ausa forent, vtcunque capacia, vota
Poscere) inexhausto profudit amore. Nec illum,
Nominibus tantis, perque haec tibi pignora nexum,
Pleniùs esse tuum, quàm sis tuus ipse, fateris? 44
44. Hinc adeo, nemo cum nos impensiùs illo

Alter amet; noua se ratio, manifestaque prodit,
Cur illo pariter iucundiùs alter amari
Nemo queat. Nam nec dulcis, nisi mutuus, ardor;
Nec, nisi Amatorem aethereum quo pectus anhelat,
Mutuus ex toto calor est. Da Thesea, da, quem
Eurialus Niso, Pyladi praeponat Orestes:
Quisquis erit, cum plura simul cogatur amare,
Iamque sibi haec animi partem, iamque illa requirant;
Haud vni, quantus demum est, se impendet Amico:
Sic hominis mens, sic illam sua limite curto
Includit natura. At non et maximus Author
Finibus his cogi. Quamvis simul omnia curet;
Vsque tamen toto se curat singula. Plenum
Ceu rutilus (si nostra illi componere fas est)
Astrorum genitor nullis non partibus ignem
Commodat, in partes quamvis simul influat omnes:
Aut animae ceu vis pereuntibus indita membris
Non secus extremos vngues, tenuesque capillos,
Ac reliquam vegetat, solida indiuisaque, molem.
Nusquam se minor est, nusquam non vndique plenus
Immensi fons ille Boni: ceu Numine toto
Omnia; sic toto quoque singula Numine complet.
Tu frueris, fruitur simul hic, simul ille, fruuntur
Innumeri: nihil inde t ibi, aut decerpitur vlli:
Omnibus vnus amor par, omnes efficit vnum.
Riualis non ergo metus, non inuida mentes
Cura coquit: quin tam largo, immensoque, nec vllam
Non hominum superante sitim dulcedinis haustu
Iam saturis noua fit socios habuisse voluptas. 45
45. Quìd referam? Sortem quòd amor permiscet Amatûm,
Alterutri fuerint quae vel Bona, vel Mala cunque,
Ambobus faciens communia. Noscere promptum
Vnde etiam, quanto reliquis discrimine praestet,
Aeternum primumque Bonum qui respicit, ardor.
Nempe alibi, laetis coeant cum tristia, parsque
Saepiùs haec illam praeponderet; amplius aegro,
Quàm gaudî, maeroris adest vectigal Amanti.

Ilicet infelix, cumulo crescente Malorum,
Cum sua vix portet, damnatur et illa subire,
Vnanimum lugenda premunt quae, fata, sodalem!
Haud ita, supremo, tedis melioribus ardens,
Caelicolùm Regnatori qui iungitur. Ecquid
Scilicet in tali lugendum occurrat Amico?
Ecquid non penitùs felix, non vndique laetum?
Ipse sibi vita, et gaudî immortalis origo,
Totius mensura Boni, immutabile Pulchrum,
Externis nusquam causis obnoxius, vno
Naturae, sortisque vices, diuersaque nutu
Fata regit, nullis per tot labentia saecla
Siue minor damnis; siue auctior incrementis.
Penè Deum viues, diâ tibi lampade pectus
Si caleat: tot tam mirae, quêis ille beatus
Perpetuùm, dotes tua sors, tua gaudia fient.
Talis Amans, qualis suus est amor: accipit omnis
Hinc habitum formamque animus. Telluris opacae
Cur gremio caeli tam nobile pignus, honestum,
Eximiumque adeo, et generosum pectoris ignem
Defodis, ipse luto simul infodiendus eodem:
Illius audaci cum vetus in ardua nisu
Aeternae penetrare queas sacraria lucis,
Caelicolûmque auram spirare, et Numinis aeuum? 46
46. Nec labor huc nimius consurgere. Sponte suâ mens,
Ilicet vt sacri excepit primordia flatùs,
In Superos festinat, humum pertaesa, suoque,
Vnde genus trahit, exultans se iungere fini.
Quin etiam, vano quoties illusa decore
Corporeis haeret formis, sub imagine fictâ
Nescio quid magni vel tunc Genitoris anhelat.
Omnibus hic vnus stat votis terminus: omnis,
Deuius vtcunque, et varijs anfractibus errans,
Huc tandem redit, huc animi conuertitur aestus.
Singula quippe Boni tantùm ratione voluntas
Cùm petat, inque Bonum quovis se dirigat actu;
Haud pote, quin summi occultâ ratione Parentis

Cuncta petat, quin summum actu quocunque Parentem
Respiciat. Nempe ille Boni forma integra, et omne
Illius est leuis vmbra Bonum, quo caetera quaeque
Insignita placent. Sic Numen in omnibus vnum
Ignaros trahit: ignotum sic Numen amatur. 47
47. Impetus hic igitur mentis ratione iuuandus,
Vt norit, quid amet: riuisque, et inanibus vmbris
Posthabitis, ipsum omnigeni apprendisse decoris
Exemplar primum, immensae dulcedinis ipsum
Iam quaerat sitiatque aeternum attingere fontem.
Nonne vides, vt, quae sol sydera pinxerat absens,
Obscuret praesens? Vix caelum emensus, Ibero
Gurgite flammantem currum, igniuomosque Iugales
Condidit; en vacuo Mundi radiare theatro
Astrorum formosa cohors, Saturnius ignis,
Iamque nitens medio; iam pleno Cynthia vultu,
Et Venus, et Mauors, et cum Ioue lucidus Arcas.
Quàm rutili crines! Quàm viuida Solis imago!
Inscia miratur tellus: totidemque, creatos
Lucis in imperium, et redituri fraena diei,
Iam patrio credit temoni assuescere Phoebos.
Sed satis hac fulsisse tenus: iam subdite fasces,
Noctiuagi procul o soles iam cedite. Magnus
Ecce diem verum lucis pater aduehit: Orbem
Ecce suo coram manifestus lumine ditat,
Fulgida stellarum nox, occasusque nitoris,
Quem dederat. Simul vmbriferae caliginis horror
Deterso fugit axe; simul, vibrantia caecum
Per chaos, obtusis vanescunt sydera flammis.
Vnum sat caelo spectari Hyperiona: tantas
Aetherei fulgoris opes, tot splendida lucis
Argumenta suae ipse oriens obnubilat vnus.
Haud secus, aeterni veniens ab imagine Solis,
Discolor haec mundi species mirantia grato
Lumina suspendit visu, dum maximus author,
Et Pulchri fons omnis abest. Sese ille videndum
Praebeat, innatis quantus fulgoribus ardet;

Ocyùs immensâ perfusis lampade totus
Ex oculis, nebulae, fumique volatilis instar,
Nocturnus rerum decor effluit: obruta blandae
Fax Veneris: nusquam lueris Cyllenius ardor
Dulcè micans: nusquam tua, Mauors, fulgura: nec tu
Fascibus ambiris iam, Iuppiter: vna renidet,
Vna animum summi praesentia Numinis implet. 48
48. Felix, cui medias terreni carceris inter
Haec tenebras exorta dies: qui lucis auarae
Occiduum iubar, et sublustri in nocte micantes
Astrorum radios diuino sole rependit:
Furatusque oculos scenis pereuntibus, vnum,
Limite comprensum nullo, miratur, amatque
Immortale Bonum, se totius vnde propagat,
Natiuo velut e pelago tot didita riuis,
Vena Boni: proprium nunquam tamen illa relinquens
Principium, neque fontis opes tam perpete fluxu
Imminuens, viuo sed gurgite plenior intus
Stagnans, et cumulo in sese vberiore redundans.
Ergo non humiles illum curaeque, laboresque
Exagitant. Alijs peregrino e littore merces
Ducendas, licitandum Alijs per bella, supersit
Quod cineri, nomen, rapiendaque sceptra relinquit.
Sat caelum sibi, sat regni immortalis honores.
Votorum pax alta: suo mens pondere nixa,
Blanditijs iuxta, ac terroribus inuia: nusquam
Ignaui gemitus, et frontis nubilus aer.
Vt libet, horrendos moueat Dea caeca tumultus:
Eripiat census, laribus detrudat auitis,
Prostituat dominâ spolium venale sub hasta;
Nil quascunque minas, nil quaevis damna moratur:
Turbinibus nullis vitae, sortisque procellis
Laeditur: humanis sed casibus altior, instar
Ventosque, pluuiasque superuadentis Olympi,
Aeris hanc imi illuuiem, caelumque palustre,
Et, quibus infelix crassae vicinia terrae
Concutitur, trepidos aeui reuolubilis aestus

Sub pedibus linquens, telluris transfuga, ciuis
Astrorum, maior mortali, Numine plenus,
Iam fruitur meliore polo, iam laetus anhelat
Syncerum iubar, atque aurai simplicis ignem. 49
49. Hanc olim in syluis, inter deserta Ferarum,
In syluis, Aegypte, tuis, quà deuia cunque
Hospitium, dulcesque daret spelunca latebras,
Pene omni abiunctam perituri à corporis vsu,
Corporeo quamvis inclusae carcere, vitam
Illustres duxere animae, gens nescia fraudum,
Relliquiae insontis saecli, veterisque metalli.
Longè illis studium lucri, famaeque cupido:
Nulla Venus, thalamisque sedens genialibus Hymen.
Degeneres caelo sensus, hominemque caducum
Exuerant; neque seu victùs, seu pigra soporis
Cura Deo fixas poterat diuellere mentes.
Durus vita labor, corpus graue pondus, amarum
Exilium tellus. Tu, caeli arcana voluptas,
Pascebas animos: tu, flammiger halitus, imis
Sensibus incideras: te votis omnibus vnum
Ardebant, toto te pectore suspirabant.
Sorte quid hac melius? Quae fortunatior aeui
Conditio? Anne alia occiduo iam lumine functos
Vita manet, Superûmque aeternâ in sede receptos?
Nonne amor hic diae cumulus, mensuraque sortis?
Nonne hoc, Caelicolûm satiat qui pectora, totus
Nectaris immensi gurges de fonte redundat? 50
50. O Pater, ò magni maior mens, vitaque Mundi,
Principium sine principio, sine limite finis,
Vnde omnis natura oritur, quòque orta recurrit.
Tu nostris requies, et meta nouissima curis,
Tu primus, tu solus amor: te, fluminis instar,
Per scopulos, obicesque, per aequa, et iniqua viarum
Acceptum pelago properantis reddere censum,
Antiqui memores ortùs, ripâque minori
Indociles cohiberi, auido perquirimus aestu:
Nec modus, optatum donec iam prendere littus,

Permistosque tuo contingat in aequore mergi.
Est suus, est certè cunctis decor, vndique circùm
Spectantur quae fusa tuae miracula dextrae.
Pulchra maris facies, placidè stagnantibus vndis,
Pulcher inextinctis radians fulgoribus aether:
Nec tellus non pulchra satu tam diuite florum,
Florumque, et segetum. Quantò at tu pulchrior ipse,
Diuini cuius tellus, mare, lucidus aether
Nil nisi sunt vmbrae, nisi somnia vana decoris:
Hòc tantùm formosa, tui quòd luminis instar
Obijciunt, quòd tu, Pulcherrime, pictus in illis.
Te mihi Sol radijs, vernis te prata colorant
Muneribus, te noctis opacae mysticus horror
Vmbrat, te Zephyri spirant, Volucresque loquuntur,
Arguto vitrei referunt te murmure fontes.
Quidquid vbique vident oculi, mens protinus illic
Te simul, et multò plùs te videt: omnia plena,
Magne, Tui: tacitis clamoribus omnia latè
Ingeminant. Quìd spectra inhias euanida? Summum
Artificem quaere: Artificis metire perennes
His vmbris radios, et non imitabile lumen.
Ille tuos, qui te, qui nos tibi finxit, amores
Postulat: ille habeat, mundi primaeua Venustas,
Formaque formarum, Summarumque vltima Summa.
Nil tamen externis opus est mihi vocibus. Ipse
Sat monet hoc animus, tibi, Formosissime, factum
Se penitùs, neque laetitiae vitaeque beatae
Synceros latices alio sibi fonte petendum.
Ipse meo conceptus amor sub pectore, cui par
Nil alibi rerum, totius amabile Pulchri
Te petit exemplar, puri te luminis orbem,
(Quà licet è mediâ miserae caligine terrae)
Sublustri procul in nebulâ clausumque, micantemque
Vsque ardens miratur, et indefessus anhelat.
Nil super optandum: sordent Mortalia, sordet
Ipsa etiam, quanquam radiantibus intertexta
Astrorum formis, quanquam vndique, et vndique gemmis

Fusilibus conflata, alti domus ignea caeli.
Ah quoties, gelidis cum rarescentibus vmbris
Purpureo rediuiua dies consurgit Eoo,
Sol vbi, vociferor, meus est? Quandoque licebit,
Illum, illum pulsis tandem spectare tenebris,
Cuius inocciduâ roseus prae lampade Titan
Vix hebetis radij, vel semiânimis scintillae
Instar habet? Quoties, Lethaeis humida succis
Incubuit fesso cum nox altissima Mundo,
Suspirantem audit, quòd adhuc aeterna moreris,
Sollicitas, animi requies, componere curas?
Omnia te sine pro nihilo, plusque ipse vel vnus
Omnibus es. Cupidas irritant caetera mentes;
Tu solus satias, solus dulcedine verâ
Perfluis, immensosque sinus immensior imples,
Laetitiae cumulus, cordis cor, vitaque vitae. 51
51.Exorere o igitur nostrae, lux aurea, nocti,
Dilectisque, quibus miseras inscitia mentes,
Horrida primaeuae soboles, inscitia, culpae,
Excaecat, nebulis, radiorum gurgite viuo
Attonitos sensus, inhiantia lumina comple.
Noui ego, laetitiae quantus Mortalibus ardor:
Quàm dulci tormento, et quêis praecordia verset
Illecebris agnata Boni Pulchrique cupido.
Per freta, per scopulos auidi, per tela, per ignes,
Illius vnde vnde inuitet leuis vmbra, sequuntur.
Quos capient motus, quantò maioribus ibunt
In praedam stimulis, synceri vbi cominus ipsa
Obtulerit se forma Boni? Rimantur inerti
Obscoenos marcore, et pumicibus ieiunis
Sudatos latices, melior quia fallit hiantem
Vena sitim: qualis nimij sub sydere Cancri,
Puluerulentum iter, aestiferumque viator anhelans
Aethera, perspicui longè si copia Cydni,
Martiaque, aut Virgo; liuentibus arida stagnis
Proluit impatiens, crassisque paludibus ora.
Te liquidum, nulloque arctatum littore noscant

Ambrosiae pelagus; tenues in puluere riuos,
Protinus auersis meliora ad pabula votis,
Incipient, putres, et fastidire lacunas.
Tuque adeo fibras, et corda vacantia solus
Implebis: solum flagrantibus vsque medullis
Te sitient: quam quaesierant per plurima, in vno
Omnimodam nacti requiem, aeternùmque fruendam. 52
52. Cuius ego arcanos operosâ indagine fontes
Vestigare orsus, quae iam vagus aequora lustrem?
Quosque nouos ineam cursus? Hìc plena voluptas:
Hìc quodcunque alibi palantia vota requirunt:
Omnibus hìc animi ceu tenditur vltima curis
Linea; sic nostris quoque meta laboribus esto.
Soluite (iam laetos tetigerunt carbasa portus)
Soluite littoreis, Musae, sua munera Diuis.

Previous paragraph

Next paragraph