XIV. CUM AUCTOR ABSOLUTO PHILOSOPHIAE TRIENNIO AD PROPUGNANDAS PUBLICE THESES ELECTUS ESSET ET A POETICO OTIO AVULSUS. ANNO 1702 ELEGIA
Men saevae ulterius vexabit virga Stagyrae,
Ulla nec ingrati meta laboris erit?
Dura Cleanthaeis iterum vigilanda lucernis
Otia et a misera mente fuganda quies?
Credideram rigida quini sub Iudicis urna
Taedia tam longae deposuisse viae, 103
Credideram in Pindum totas contendere vires
Et Clario posthac corda calere Deo.
Et dixi: Procul, o procul hinc abscedite, turbae,
Carpathium logicus sub mare fervor eat.
Quid mihi cum strepitu, quem turbat rauca iuventus
Macraque lucifugi terret imago Sophi?
Omne tulit punctum quisquis sibi vivit in umbra,
Quam rigat Aoniae lubricus algor aquae.
Qua Statii Ascreas urget vis enthea lauros
Alternatque suos Naso per arva pedes,
Qua Maro sceptra tenet vatum, qua celsus equestri
Lucanus domitum Pegason arte rotat.
Non est hoc levibus non est insistere curis,
Credite, carminibus nobile pondus inest.
Cumque sophis eadem conscribunt saepe poetae
Et multa Aonium Pallade surgit opus.
Aetneos subiture rogos, tu foedera rerum
Vinxisti gravibus disidiumque modis.
Certum est naturae latebras, loca nullius ante
Trita solo, Latia personuisse tuba.
Ouid referam, auritas qui traxerat, Orphea, quercus,
Quidve coturnatam, quam tulit Ascra, chelim.
Quosque Stagiraeus fertur spoliasse magister,
(Nota loquor) cunctis doctor Homerus erat.
Liquit Aristotelem Smirneaque plectra petebat
Arsacidum domitor, quo minor orbis erat.
Scipiades inquit: »Non te, clamose Panaeti,
Ast mecum Rudium conteget urna senem.«
Fatidici numeris, numeris cecinere Sybillae
Quoque nihil maius carmina numen amat.
Hoc tamen est inter vates discrimen et illos,
Queis vultum barbae pensilis horror obit:
Illi indigestos lapides et monstra loquuntur,
E nostro Sophie cultior ore venit.
Vox sonat his, qualem Garamas horreret habere,
Nostra potest rigidas perdomuisse tigres.
Nos tumidam cristis, illi ferrugine turpem
Dant fronti galeam, pulchra Minerva, tuae. 104