Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Stay, Benedikt (1714-1801) [1755], Philosophiae recentioris versibus traditae, versio electronica (, Rim), 24209 versus (24170 epici), verborum 184044, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epica; poesis - epigramma; prosa oratio - dialogus] [word count] [staybphilrec].
ARGUMENTUM / LIBRI PRIMI.
Totius operis de natura rerum argumentum proponit Auctor, mundique
Conditorem, et moderatorem Deum invocat: orat pro incolumitate Silvii
Cardinalis Valentii, cui haec nuncupat; tum eundem alloquens ait, se
philosophiae inhaesurum Newtoni, quem laudat; demum faventem, intentumque
his perlegendis animum exposcit. A vers. 79 Initium facit a
rerum in mentes, et corpora divisione, cum, an alia quaepiam natura existat,
ignoremus. A vers. 95 ad vers. 114 Inter mentes, vel summam Mentem, nempe
Deum, vel mentes creatas esse, ait; nobis primo vestigandam esse naturam
nostrae mentis, et corporum, inde ad Dei naturam cognoscendam gradum
faciendum. Nos mentis nostrae existentiam cognoscere, ejus tamen natura
ignorare,
LIBRI SECUNDI
A Studiorum in Europa praesertim mutationibus incipiens, nostram aetatem caeteris praefert, et quia in posterum futurum sit, conjicit. A vers. 108 actioni contrariam semper, et aequalem esse reactionem demonstrat inductione ad vers. 208. Nulla re melius hanc legem evinci ait, quam collisione corporum, de qua hic agit: primo distinguit tria corporum genera, dura, mollia, et elastica. Nullum corpus perfecte aut durum, aut molle, aut elasticum existit. Tum quid debeat accidere in collisione corporum perfecte mollium, quid in perfecte elasticorum, considerat, demum ad imperfecte elastica, qualia revera sunt corpora, devenit, ad versum 679. Hic refellit quaedam, quae aequalitati actionis, et reactionis repugnare videri possint. A vers. 727 postremam generalem materiae proprietatem aggreditur, mutuam nimirum Gravitatem, a Newtono primum detectam. In gravitate generali continetur haec nostra terrestris gravitas, cujus a Galileo leges proditae; ad vers. 816. Gravitas continuis impulsibus corpora deorsum pellit, unde tempori proportionalem velocitatem ea cadendo acquirunt; et sparium, quod dato tempore percurrunt, est dimidium spatii, quod conficerent cum velocitate constanti in fine descensus acquisita. A vers. 879, spatia labendo aequalibus temporibus percursa crescunt, ut numeri impares, unde deducit, ea esse in ratione duplicata temporum, vel velocitatum, quibus percurruntur ad v. 981. Si corpus sursum projiciatur, ejus motus continuo retardari debet, et spatia percursa usque ad finem sunt item,ut quadrata temporum, vel celeritatum. Hic occasionem arripit de viribus vivis agendi, quas multi post Leibnizium putant proportionales esse massae corporis in velocitatis quadratum ductae, multi contra negant, aestimantque massa, et velocitate simplici conjunctim. Litem hanc penitus tolli debere ait, ut inutilem, cum omnia phaenomena a sola vi inertia et actionibus potentiarum pendeant. A vers. 1232 corpus ab aliqua vi oblique projiciente, et simul a gravitate impulsum curvam lineam descripturum esse, ait, quam Parabolam dicimus, quae est una e conicis Sectionibus, qua occasione coni originem, et conicas Sectiones explicat a vers. 1252, Ellipsim nempe, Parabolam, et Hyperbolam, variosque usus earum commemorat ad vers. 1509, inter quos et eum refert, nempe corpora oblique projecta Parabolam suo cursu designare, ex quo artem emittendi globos e tormentis bellicis breviter deducit. Haec omnia vera sunt, si motus fiat in spatio non resistente; at offensio aeris impedimento est, ne projectum corpus describat parabolam, sed potius ad hyperbolam accedat. A vers. 1523 transit ad motum per plana inclinata: hic statim resolvit vim gravitatis in duas, alteram perpendicularem plano, alteram parallelam; illa eliditur; haec constans corpus deorsum fert cum iis eisdem legibus, quae in libero descensu expositae; hoc tantum discrimen hic agnoscendum, quod ea vis descensum obliquum sollicitans est ad totam gravitatem, ut est altitudo plani ad longitudinem; unde duo infert; primum pertinet ad altitudines variatas data longitudine, alterum ad longitudines data altitudine. Infert item a vers. 1571, quod ubi altitudo planorum inaequalium fuerit aequalis, velocitas in fine erit semper eadem, tempus autem, ut longitudo ipsa plani. Effert porro illud Galilei theorema temporis aequalis in descensu per diametrum verticalem globi, et per chordam ejus quamcumque ductam vel ab infima, vel a summa diametri ipsius extremitate, ad vers. 1617. Jam ut sibi viam sternat ad oscillationes pendulorum, in descensum per lineas curvas inquirit, quam ad rem considerandam Galileus olim casu inciderat. A vers. 1668 igitur demonstrat, descensum per arcus exiguos circuli, sed inaequales, non esse accurate aequidiuturnum, ut falso multi crediderunt, atque hujus erroris originem aperit, et quid animadvertendum sit, docet ad vers. 1731. Ut vero exponat, quae ratio sit temporum descensus per chordas et per arcus, incipit a descensu gravium per plura plana inclinata, et inde ad descensum per arcus transit, in quos illa plana infinite minuta desinere concipiuntur; unde demonstrat in descensu obliquo per curvam corpus in fine acquirere eandem velocitatem, quam acquireret in libero descensu ex eadem altitudine. Porro a vers. 1851 duas methodos attingit determinandi leges motus curvilinei, et deducit, in exiguis arcubus vim corpora oblique deferentem esse proportionalem arcubus residuis usque ad infimum punctum, in quo casu descensus eodem tempore omnes conficiuntur ad vers. 1978. Jam ipsum tempus metitur, quo per exiguum arcum fit descensus, et probat esse tempus descensus hujusmodi ad tempus descensus per chordam, ut est quadrans circumferentiae ad diametrum, quod de majoribus arcubus verum non est, in quibus discrimen istud minuitur, ad vers. 2041. Demum impares esse versus, imo et ipsam prope Veterum Geometriam, ad haec determinanda, et analysi infinitorum opus esse, ait, quam in calculum differentialem, et integralem dividit, eorumque rationem quam brevissime exponit, quantumque per eas profectum sit, quaeque cavere debeamus, ne in errorem inducamur, innuit.
LIBRI TERTII.
Mundi Gubernationem, et certissimas Naturae leges humanis legibus, et variis
rerum publicarum constitutionibus, quas describit, longe anteponi debere, in
iisque vestigandis unice conquiescendum nobis esse affirmat ad vers. 171.
Hactenus lineam rectam, circulum, parabolam, in motu gravium inspexit; nunc
infinita, ait, esse alia curvarum genera, quas in classes distribuit; aliae
Geometricae sunt, aliae Transcendentes; ex his unam eligit, quam consideret,
Cycloidem, his nimirum rebus pernecessariam. Igitur a vers. 266. Cycloidis
genesim explicat, quae describitur motu puncti in circumferentia circuli
revoluti super rectam lineam. Tum paulum ad ea, quae ad Cycloidis historiam
pertinent, delabitur, et ad aliquas ejus proprietates ad vers. 313. Hae
tamen inter alias praecipuae ejus proprietates sunt, scilicet grave corpus
per eam cadens, quantumvis arcus inaequales sint, eodem semper descendit
tempore, quod ipsum tempus hic determinatur: et per eam fit corporis
descensus brevissimus. Tum addit et hoc, corpus scilicet per ipsam
descendens aequaliter ubique ejus arcum premit. Quae omnia vera sunt in
hypothesi gravitatis constantis, et seclusa quavis resistentia. A versu 420.
ad versum 454, si, ut dictum in ascensu rectilineo, corpus cum acquisita in
fine arcus velocitate per eumdem arcum impellatur, ad eandem ascendet
altitudinem, a qua descenderat, et si continuetur ille arcus ex alia parte,
idem prorsus accidet. His expositis transit ad oscillationes pendulorum, in
quarum singulis vix ullae resistentiae percipiuntur. Tempus unius
oscillationis in arcu minimo est ad casum per duplum fili altitudinem, ut
circuli semicircumferentia ad diametrum, et bina inter se pendula
comparando, quadrata temporum sunt, ut longitudines pendulorum: at velocitas
pendet ab altitudine initii arcus supra imum punctum. A vers. 542., quae ad
centrum oscillationes pertinent, attingit, quo centro praesertim opus est,
ubi quantum spatii corpora libere descendendo, dato tempore percurrant,
inquiritur, et ubi transmittendae ad posteros mensurae longitudinum sunt, ad
vers. 626. Inquirit porro, quo artificio pondus filo appensum oscillare
possit in quavis curva proposita, ut in cycloide, quod obtinetur, per
curvarum evolutiones, quos brevissime explicat. Cycloidem se ipsam in
evolutione generare, docet; unde facilis constructio pendulorum in cycloide
oscillationes suas, proinde aequidiuturnas, absolventium manavit, et
eorumdem ad horologia applicatio ad temporis aequalitatem habendam, ad
versum 775. Per hujusmodi pendula ingentem spem conceptam fuisse, ait,
inveniendi longitudines locorum, in quarum varias rationes digreditur, ad
vers. 893; sed successus non respondit propter agitationem penduli in navi,
et propter mutationes longitudinis penduli, ob caloris, et frigoris vices,
cui rei tamen non simplex adhiberi remedium potuit. Deinde ad gravitatem
redit, et quaerit, an ipsa in omnibus corporibus aequalis sit, a vers. 934;
eam revera esse in omnibus materiae particulis aequalem probat ex eo, quod
corpora omnia in medio non resistente aeque velociter descendant, ad vers.
1089. Haec tamen aequalitas in aere ob ejus resistentiam turbatur, ubi de
fluidorum disserit resistentia, quae pendet a superficie corporis, ab ejus
celeritate, a fluidi densitate, et tenacitate: sed difficile est tot
causarum effectus accurate definire. Corpora per fluidum translata, quo
densiora sunt, hoc minus retardantur, a vers. 1172. Cur lapis in aqua
citissime fundum petat, idem in pulverem comminutus vix longo tempore
descendat, ad vers. 1222. Nunc resistentiam medii ob ipsius medii gravitatem
considerat, ubi de gravitate specifica breviter agendi occasionem arripit,
attingitque quaestionem de corporis figura, utrum ea ad innatationem
quidquam conferre possit, an sola partium fluidi tenacitas in causa sit. Tum
a vers. 1336. redit ad corpora inaequaliter per aerem descendentia, et inde
massas, et densitates aestimat, et inter se comparat ad vers. 1386. Definit
porro quid sit centrum gravitatis, et aequilibrii leges exponit, ac ad
simplicium machinarum genera delabitur, vectem nempe, et stateram, cuneum,
cochleam, axem in peritrochio,
LIBRI QUARTI.
De caelestium corporum gravitate acturus Caeli prae Terra magnitudinem
considerat, Naturaeque in eo majestatem admiratur; omnesque, qui ratione
utuntur, tanquam Mundi Cives, leges ejusdem ait tantummodo observare debere,
mutare vero non posse. Tum ad Newtoni laudes delabitur, in iisque ad vers.
100. insistit. Ordinem, quem sibi proponit servandum, exemplo astronomicarum
dimensionum explicat, atque a vers. 134. Lunam aggreditur attingens ejus
motus, ac vestigans distantiam, unde gravitatem ejusdem in terram deducit,
eamque esse in ratione reciproca duplicata distantiarum probat, exemploque
confirmat ad vers. 308. Ad hanc deinde progreditur distantiarum legem in
caeteris quoque Planetis stabiliendam; quod ut praestet, Caeli descriptionem
praemittit, fixas primo stellas definiens, tum quas errantes vocant,
harumque a Sole distantias, motus, et conversionum tempore subjicit, quibus
adjungit et Cometes. Cur diu vera caelestium corporum dispositio latuerit,
exposita variis veterum, nec non et recentiorum Astronomorum erroribus,
declarat, receptumque jam inter Planetas statuit, tresque proponit
Keplerianas leges, ad quas intelligendas ea, quae in Ellipsi scitu
necessaria sunt, breviter persequitur. A vers. 514 prima Kepleri lex Solem
in altero locat e binis Ellipseos focis, qua in Curva quivis Planeta orbem
percurrit suum. Per secundam legem areae orbium Planetariorum sunt
temporibus proportionales. Tertia demum lex quadrata temporum periodicorum
facit esse, ut astronomicarum tabularum post aliquod tempus corrigendarum necessitas, forma
Planetarum globosa, nonnullorumque circa proprium axem observata revolutio,
aequinoctiorum demum praecessio in hoc apparatu non desunt. Quorum omnium
causas redditurus a vers. 687 ex tertia Kepleri lege deducit Planetas omnes
primarios in Solem, omnesque secundarios in suos primarios illa gravitatis
vi tendere, quae in ratione sit reciproca duplicata distantiarum, ea
videlicet ipsa, quae inventa est in gravitate Lunae cum gravitate nostrorum
corporum comparata. Qua in ratione explicanda, et confirmanda ad vers. 822
immoratur. Ex quibus infert gravitatem nostrorum corporum in Terram ejusdem
esse, ac eam generis, quae primarios Planetas in Solem, secundarios in
primarios trahit; propterea diffusam undique per totum Planetarum hoc ingens
spatium esse, nec jam soli, ut hactenus creditum, Terrae tribuendam. A vers.
851 descendit ad problemata quaedam motus corporum projectorum, quae
ejusmodi vi solicitentur, definitque, quid corpora, ut in ellipsi ferantur,
aut in parabola, determinet. Expositurus porro Cometas quoque eadem, qua
Planetas, teneri gravitatis in solem vi, eas primum describit, quales
observari solent, a sideribus ceteris distinguens; nihil mortalibus, ait,
funesti ab iis significari, cum vulgo jampridem timori essent, neque Telluri
proximas perstare, neque ab ejusdem Telluris illos, ut nec a Planetarum, aut
Solis exhalationibus exoriri posse: esse igitur Cometas corpora mundo coaeva
motu semper constante per caelum labentia. Post Cartei, Bernoullii, et
Cassini propositas de Cometis, rejectasque sententias ad Newtonianam
transit, vique gravitatis in Solem eorum explicat motus, quos in Ellipsi
maxime longa et procurrente fieri probat; pro qua Newtoniana theoria
Cometarum multas affert observationes; unde evincit ad vers. 1266,
confirmatque generalem illam in Solem gravitatem revera existere. Eam
veteres Pythagoricos agnovisse ex illa caelesti eorum harmonia quidam
suspicantur, quae tamen conjectura solido argumento non innititur. A vers.
1350 gravitatem hanc esse mutuam inter omnes materiae particulas docet,
proinde et mutuam esse inter Solem, et primarios Planetas, et secundarios,
eamque generatim ad omnem, ubicumque sit, materiem extendi: exinde a vers.
1446 consequitur, si binae massae utcumque inaequales in bina puncta per
LIBRI QUINTI.
Primum homines necessitas effecit industrios ad artes, quibus vitae
subvenirent, inveniendas, quae deinde ad delicias, ad fastum, ambitionemque
traductae sunt; quod pluribus illustratur exemplis; illud praecipue
exquiritur, unde homines a naturali inter se aequalitate ad inaequalitatem
transierint, et ad rerum dominia, ac terrarum pro cujusque jure divisiones,
qua ex re agros dimetiendi profluxit ars, praesertim in Aegypto, exundante
Nilo, quae deinde mirum aucta in modum sub Geometria nomine transiit ad
universae Telluris magnitudinem, figuramque deprehendendam, et ad
distantias, ac moles siderum. Haec praefatus de magnitudine, et figura
Telluris per observationes investigata agere aggreditur, expositoque totius
libri quinti argumento a vers. 124. varia innuit artificia, quibus id olim
consequi Heratostenes, et Posidonius tentarunt, quidque Arabes hoc in genere
multis post saeculis peregerint, explicat ad vers. 270, a quo transit ad
recentiorum Fernelii, et Ricciolii conatus, quorum omnium methodi aut nobis
parum notae, aut intutae imperfectaeque sunt. Accuratior demum
investigationis ratio reperta est, qua primi Piccartus et Cassinus Terrae
gradus mensuris suis comprehenderunt, quos subsequuti sunt alii multo
diligentiores, illi praesertim Parisienses Academici, polum versus alteri,
alteri sub aequatorem dimissi. Horum caeterorumque labores, antequam
describat a vers. 367. methodum docet unum in Terrae superficie metiendi
gradum, quaeque in Caelo peragendae observationes, quaeque in Tellure
triangulorum series instituendae, adhibendaeque animadversiones, fuse ad
vers. 580 persequitur. Tum ad Piccartum in Boreali Gallia gradus
dimetientem, et ad Cassinum in Australi redit. Cassinique inde errorem in
definienda Terrae figura arguit; quo nihilominus errore detecto, Terrae
figura ex observationibus deducta eidem ex aequilibrio reperta non
congruebat. Exorta igitur cupiditate accuratius rem cognoscendi praesertim
in maxime distantibus Terrae intervallis, ut facilius evitari possint
errores, missae sunt illae duae Academicorum turmae, altera in Americam, in
Laponiam altera sub ducibus Godinio, et Maupertuisio, quae quid, quam diu
egerint, quantaque cura, laboribus et periculis, refertur ad vers. 865.
aliaeque referuntur in Gallia tunc temporis
LIBRI SEXTI.
Praemissis quibusdam de quietis ac laborum vicissitudine in hominum vitae a
Natura instituta, quam et ipse in studiis experitur suis, primo sexti libri
argumentum proponit, tum a vers. 93 ad vers. 264 in
LIBRI SEPTIMI.
Aggressurus de luce, et rebus opticis agere, multo diversas a gravitate valere vires hic asserit, neque leges in magnis corporibus deprehensas ad parva transferri posse; quod variis exemplis probat usque ad vers. 69. Laudato Newtono, qui luminis et colorum naturam primus detexit, expositaque partitione totius operis a vers. 93. lumen recta propagari via affirmat, probatque cum observationibus, tum ratione; unde consequitur propagata lucis densitatem progrediendo minui eo nimirum modo, quo crescunt quadrata distantiarum: Ad vers. 173. Consequitur item ab illapsis per exiguum foramen radiis in opposito clausi cubiculi pariete suis expressas coloribus pingi rerum externarum imagines, de quibus agit usque ad v. 264. Inde umbras corporum considerat, ac Perspectivae, quam vocant, artis ortum, Astronomicorum, et Geodeticorum instrumentorum usum, et Gnomonicae rationes attingit. A vers. 302. ad successivam luminis propagationem delabitur, eamque probat et inertiae vi, et satellitum Jovis ecclipsibus, ac demum a vers. 527. ad vers. 706. luminis, quod a stellis fixis ad nos devenit, aberratione. Tum quae lucis celeritas sit, ex utroque hoc argumento deducit; in qua expendenda immoratur usque ad vers. 912. Immensam hinc arguit ipsius lucis tenuitatem, quam multis experimentis confirmat, facileque ab iis, qua objici contra solent, tuetur. Progreditur deinceps ad eam luminis proprietatem, quam reflexionem, et refractionem vocant, quarum leges describens, gradum facit ad diversam radiorum naturam, a qua colorum varietatem deducit; agitque pluribus de celeberrimo illo Newtoni, ac maximarum utilitatum foecundissimo hujus temporis de coloribus invento. A vers. 1435. expositas leges experimentis perspicue comprobaturus, primum, quae in experiendo caveri oporteat, ne in fraudem inducamur, exponit; tum vario tentamine in septem illos colores, quos nominatim declarat, radium quemque tanquam in sua elementa retexit, ac praecipue a vers. 1684. vitreum Prisma describit, ejusque usum explicat in exhibendis, quibus radius componitur, coloribus, atque horum discrimen ac ingenitam, et constantem suam cujusque vim ac naturam exponit. Eorum intervalla sum sonorum intervallis comparat; quid ex aliquibus, quid ex omnibus inter se commixtis coloribus prodeat, docet. Demum a vers. 2126. ad naturalium colorum rationem devenit, easdemque esse proprietates luminis, quod a corporibus reflectitur, quodque in Solis radio continentur, deducit ad vers. 2330. A constanti certaque colorum natura digreditur ad nostrum de eorumdem colorum inconstantia judicium: Aestimari res plerumque a coloribus; quid colorum varietas in mundo praestet: ut inde animorum affectus arguantur: alios aliis coloribus allici: quam varia esse possit in coloris voce significatio: quam falsa ejusdem apud vulgus intelligentia, ac inde tanquam a Natura exemplo inductum inter homines, eorumque officia discrimen.
LIBRI OCTAVI.
Orditurus hunc librum a speculis praemittit Narcisi fabulam non agnoscentis
suam vocis a rupe repercussae, vultusque ab aqua reflexi imaginem, illamque
transfert ad hominis animum extra se per res varias abeuntem, neque ea quae
interius geruntur, contemplantem, qua neglecta sui ipsius cognitione, facile
in vitia prolabitur, iisque consuescens naturae suae dignitatem deprimit ac
deformat. Quae praefatus, a vers. 108. Speculorum rationem, quae a
reflexione lucis provenit, pertractat, ac primo de planis speculis agit,
eorumque imagines, quo pacto, quibusque radiis fiant, et quales esse
debeant, considerat, usque ad vers. 200. E planis speculis ad sphaerica tam
convexa quam cava transit, ac ad ea etiam, quae figuram habent ortam ex
conversione cujuspiam sectionis Conicae, earumque imaginum exponit
varietates ac discrimina; indeque ad specula, quae vocant, ustoria
descendit, et ipsorum vim atque effecta declarat, aliasque etiam speculorum
figuras, effigierumque deformationes innuit, ac demum ad specula in aere
conformata consurgens, praesertim illinc Parhelii originem deducit. A vers.
326. gradum facit ad
LIBRI NONI.
Ambitio quae homines plerumque ad dominandum caeteris per fas et nefas
impellit, si mortem suum converteret, ac genus ipsum humanum convectis in
medium notitiarum opibus, ac subacto quodammodo Naturae regno extollere, et
altius collocare niteretur, maximis certe esset verissimisque laudibus
exornanda, atque eae laudes omnibus rerum Inventoribus idcirco debent
tribui, interque hos potissimum Newtono, cujus in hoc opere egregia inventa
exponuntur. Jam a vers. 77. proponit pertractandum in hoc libro argumentum,
de nova scilicet luminis proprietate, vicium nimirum facilioris reflexionis,
et facilioris transmissus, quas explicat, ac earum mutationis intervalla
valde brevia esse declarat. Ea mutatio ab his tribus pendet, a natura
nimirum luminis, seu radii colorati, a natura corporis, in quod radius
ingreditur, et ab angulo, sub quo ingreditur. A vers. 117. afferuntur leges,
juxta quas intervallorum mutatio iis respondet tribus conditionibus ad vers.
156; inde ad eas probandas confirmandasque leges experimenta adhibentur,
nempe lentis vitreae positae super plano pariter vitreo et pellucido, ac
speculi vitrei cavo-convexi. Quibus explicatis multa adducuntur in medium,
quae cum theoria consentiunt; ac a v. 376. unde sint perspicua, unde opaca
corpora, declaratur ad vers. 480. Porro ad tot diversorum naturalium colorum
causam proceditur, lamellaeque in superficie corporum considerantur varie
coloratos radios reflectentes, quaeque illarum crassitudo esse debeat pro
quovis colore, decernitur, et experimentis
LIBRI DECIMI.
Aggredi se profitetur Auctor argumentum minus, quam superiora, certum, de primis nimirum corporum elementis, ducemque sibi in hac etiam parte potissimum assumit Newtonum, ejusque in laudes excurrit. A vers. 81. incipit ab attractione mutua particularum in exiguis distantiis, ac ejusdem affert exempla in ebullitione, fermentatione, dissolutione, praecipitatione, caeterisque hujusmodi chemicis experimentis, ac primo agit de attrahentibus salis Tartari viribus, tum olei vitrioli, ac item salis nitri et sulphuris: unde exhalationum variarum e terra ortus, effectusque deducitur, ac aquae tam fortis, quam regiae natura, partiumque fixarum, et volatilium et acidarum, alcalinarumque discrimen, caeteraque hujusmodi plurima, ac generatim salium ipsorum compositio, et figura expenditur ad vers. 484. Inde naturalium corporum origo ac forma, ut lapidum, crystallorum, gemmarum, arborum, animalium, explicatur, ex quibus omnibus attractio minimarum in brevibus intervallis partium magis magisque adseritur, a qua et cohaesio oritur, per eamque tuborum capillarium phaenomena, similiaque alia declarantur. A vers. 699. viam sibi sternit ad vim repulsivam in minore spatio, attractivae succedentem, asserendam, eamque exemplis multis explicat, ac ob oculos ponit usque ad vers. 839., a quo concludit, ad motum conservandum, per quem omnia fiunt in natura, requiri vires quasdam, quae deprehenduntur et in gravitate, et in chemicis experimentis, a quibus praesertim constat mutua partium pro variatis distantiis et attractio et repulsio. Inde a vers. 913. delabitur ad inquirenda corporum elementa, ac primo de iis exponit Leibnitianorum sententiam, inter se dissimilia esse statuentium, quam refellit, observarique evincit naturam semper ad similitudinem quandam consequendam, simplicitatemque propendere, eamque per se, nisi extra impediatur, attingere. Tum a v. 1033. paucis legibus indigere naturam probat ad ea omnia peragenda, quae tantam varietatem praeseferunt, easque posse ad vim nempe gravitatis, fermentationis, et cohaesionis reduci, sed hae postremae, qua ratione vigeant, nequaquam satis deprehensum, praesertim, in quo consistat partium cohaesio, cum dubitari jure possit, quod vulgo de illa existimatur, a praejudicatis opinionibus proficisci. Innuit hic, quantum hae, ab infantia hausta decipere non valeant, quamque, quod de contactu, de continua corporum extensione, ac impenetrabilitate sentimus, temere perceptum, falsumque esse posse videatur. Quae omnia usque ad v. 1329 pertractat. Ac tum, ut viam sibi paret ad certiora simplicioraque corporum principia, legem continuitatis, ut vocant, a natura ubique servatae considerat, quae in eo posita est, ut nihil ab una magnitudine ad aliam transire possit, quin per omnes alias, quae in medio sunt, magnitudines transeat, ita ut nusquam ulla sit interruptio, aut saltus ullus. Quod variis exemplis probat, per inductionem scilicet, sed illis praesertim, quae loca Geometrica appellantur; quaeque objici possunt, dissolvit, concluditque, quascumque etiam improvisas velocitatis mutationes confici perquam exiguo, verum continuo tempore; ut spatium enim, ita et tempus suas habet partes, quae in infinitum imminuantur. Evicta continuitatis lege jam a v. 1485. expendit duo corpora penitus dura, quorum unum in alterum incurrat; eo incursu debere fieri velocitatis mutationes per saltum in ipso contactu videt, quod etiam in mollium corporum superficie contingere debet; quare ne continuitatis lex infringatur, is contactus excludendus omnino esse videtur, ac incipere velocitatis mutatio fieri in parva corporum accedentium distantia, per vim quandam repellentem, et contactum ipsum impedientem, proinde in spatiis infinite minutis haec esse infinita ad v. 1600. Quare cum in magnis distantiis vigeat vis attractiva, seu gravitas, necessario debet alicubi haberi transitus a repulsione ad attractionem, ubi quidam erit velut limes contrariarum hujusmodi virium. Sed nec unus hic erit limes, cum saepe transiri possit a repulsivis viribus ad attractivas, quod ex variis naturae effectis deducetur. Quapropter admittenda quaedam est tanquam generalis materiae proprietas hujusmodi invicem sibi succedentium pro auctis distantiis virium nunc repellentium, nunc attrahentium cum intersitis limitibus; quae proprietas, ut Geometris est in usu, exprimitur ope cujusdam curvae lineae ad axem relatae per rectas nimirum lineas ab ipsa ad axem perpendiculariter ductas ad v.1719. Ab ejus lineae curvae, quae ab auctoris sui nomine Boscovichiana dici debet, natura, quomodo corporum proprietates deriventur, exponitur, ac primo agitur de extensione, ubi prima corporum elementa debere esse simplicia, ac nullis constantia partibus, tanquam puncta, ostenditur, tum de impenetrabilitate, de divisibilitate, de densitate, ac raritate, mobilitate, ac demum de primorum elementorum immutabilitate. A v. 2065. fit transitus ad considerandas peculiares etiam corporum formas, earumque discrimina, ubi de vi magnetica, de soliditate, ac fluiditate etc. Usque ad v. 2540. Inde deducitur per illam Boscovichianam curvam facile omnia explicari, quae per quascumque vires in natura fiunt, variis elementorum inter se junctorum ordinibus constitutis. Ex quibus omnibus a v. 2570. consequitur, nullam omnino haberi in natura quietem, multaeque subjiciuntur de ipsius naturae foecunditate, varietate, ordine, nexuque considerationes. Demum a v. 2630. ad omnium investigationum fructum percipiendum deducimur, ad magis magisque agnoscendum Potentissimum et Sapientissimum Conditorem et Conservatorem Deum, qui manifesto omnibus suis in operibus se prodit, in quae universim excurritur, neque magis a totius orbis consideratione, quam a singularibus ejus partibus, ac parvis etiam animantibus, nostroque praesertim, ut vocari solet,microcosmo, illius ubique praesens infinitae potestatis ac intelligentiae vis declaratur. Postremo ad ipsum naturae universae Auctorem ac Parentem extollitur, ac justa quadam admiratione correptus animus, unicam illam rerum Causam invocat, eidem se submittit, ac movendum, ducendum, illustrandumque tradit, suasque illi facultates omnes, animi affectus, cogitationes, spes, vota debere, referre, dicare profitetur.
Stay, Benedikt (1714-1801) [1755], Philosophiae recentioris versibus traditae, versio electronica (, Rim), 24209 versus (24170 epici), verborum 184044, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epica; poesis - epigramma; prosa oratio - dialogus] [word count] [staybphilrec]. |
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.