MDCCLIX. XXII. Augusti

Reverendissimus dominus cathedralis ecclesiae Zagrabiensis canonicus decanus Georgius Bisztriczey, praesens opus revideat ac suam superinde censuram apponat.

Georgius Rees, catholicae ecclesiae Zagrabiensis custos et vicarius generalis manu propria

Approbatio censoris

Postquam librum, cui titulus: Fundamentum cantus Gregoriani, seu choralis etc. perlegissem, ac cum probatis authoribus contulissem, occurrit quod de Platone olim Poëta dixit, dicam ego de libro hoc: Hic unus instar est omnium. Sive enim cantum choralem omnium ritus Romani ecclesiarum, sive chori nostri cathedralis ecclesiae Zagrabiensis antiquissimam canendi consuetudinem spectes, ita haec attemperata prae se fert, ut nulli in aliquo deesse videatur. Dignum itaque iudico, ut in publicam prodeat lucem ac tyronibus, ad musicum concentum e fundamentis penetrandum aspirantibus, lucis plus afferat.

Zagrabiae, die 4. Septembris, Anno 1759. Georgius Bisztricey, canonicus Zagrabiensis et sacrae sedis dioecesanae Zagrabiensis notarius, manu propria.

Praefatio ad lectorem

Etsi multi olim fuerint, qui omnem musicae supellectilem copiose ac erudite, arte et ratione in communem usum traduxissent atque etiam modo sint doctrina et authoritate clarissimi in ecclesiis chorostates, ad omnem melodiam, ut ait Vergilius, et cantare pares, et respondere parati, attamen vidi ego tyrones iuvenes, nobilissimae huius artis amantes, qualis ego olim fueram, ita inter se disceptare, ut uter ab altero discere debeat, ex adverso audiens haud discernere valebat. Nequaquam ideo quod deessent aut auctores aut magistri, qui eorum nodos solvere possent, aut vellent, sed quod deesset facilitas et claritas rudi ac inerti iuvenum ingenio accommoda. Quamobrem operae pretium haud mediocre, ut spero, me facturum putabam, si Fundamenta cantus choralis ex variis probatisque auctoribus, quasi ex viridario flores in unum fasciculum methodo dialogica, utpote suaviori, ac magis pervia, qua totius rei summa in animos iuvenum facilius ac fructuosius influere posset, colligerem collectaque ratione quasi amico foedere ita copularem, ut nec claritati suavitas, nec suavitati deesset claritas, quibus et magister et discipulus, tanquam delectabili vinculo, tenerentur. Quo in scriptionis genere quantum profecerim, intelligentis censoris fuerat iudicare. Verum ea moderni temporis est corruptela, ut cum multi sint, qui novis operibus legendis delectantur, longe plures esse, qui iis carpendis linguas suas intentent aliosque censurare, cavillare, iudicare audeant, praesumant, etsi fors nec opus

-- --

auctoris viderint. Eiusmodi Zoilos ego quoque, licet minimus, ut evitarem, scripturus, suspensam identidem tenui manum, atque etiam calamum abieci, abiectum tamen, suffragio gratiosi Moecenatis ac patroni mei resumpsi, qui ex Platone monitum me esse volebat: Nos nobis natos non esse; sed ortus nostri partem patria, partem parentes, partem amici, partem denique posteri sibi vendicent. Atque hac ut plurimum ratione motus, ingenuos iuvenes vitae laborumque meorum participes, quasi haeredes esse volui. Accedite ergo nobilissimis praeceptis meis imbuendi, ut horum facilitate et recte canere sciatis et quod canetis, a Deo optimo impetretis atque alios etiam ad pares devotionis affectus excitetis. Si enim (quemadmodum Dialogo I. dicturi sumus) reliquis artibus praestantior haec ars, felicem in terris Platonem, ac beatum in coelis fecit Davidem, minime vos inopes relinquet orphanos. Quod si me, qui vos ita alloquor, nosse cupitis, adite eundem divinum Platonem, libro de legibus dicentem: nulla ex re magis hominem, quam ex verbis, quae loquitur, et opere, quod facit, cognosci. Cognoscite ergo me ex hoc opere, quod totus vester ita esse voluerim, ut corpore etiam a vermibus absumpto, cor saltem meum, in animis vestris vivum inventum iri confidam.

Michael Sillobod, parochus