MARCHIONI IOANNI PATRITIO VIRO NOBILITATE HONORIBUS BONARUM ARTIUM PATROCINIO PRAESTANTI RAYMUNDUS CUNICHIUS S. J. SODALIS SUI CARMINA D. D. D. ELEGIA
Parve liber, culto quem nuper Musa Zamgnae
Dictavit Pindi vertice in aërio;
Ille mihi multo scriptum comptumque lepore
Misit dulce suae pignus amicitiae:
Non ego te patiar privata in sede morari
Inque meo ignotum delituisse lare,
Dum positum pulvisque tegat, blattaeque latentes,
Vel tineae morsu, trux genus, omnivoro
Pertundant foede, clades haec dira libellis
Ingruat, invitis promere quos Charisin,
Calliope invita pergunt, incommoda saecli, iv
Suffeni, proles impia, vel Bavii,
Vates stultiloquis complentes omnia magis;
Nil canere adsueti ni Venerem et Puerum
Et pulchros dominae flammam jaculantis ocellos;
Et genus hoc tricas scilicet atque apinas.
Hos nocte in caeca mergi decet, hos dare blattis
Inclusos pluteo prandia lucifugis.
Tu, mihi si qua fides, prodi jam lucis in oras;
Aude age te populo credere, perque manus
Ire hominum atque acri censorum lumine cerni.
Nil aequo est hercle ab judice quod metuas;
Sive legat caeli nantem in sublime carinam,
Solerti vates quam struit ingenio,
Propellitque novus Tiphys, monstrante Minerva,
Credo equidem, et campis victor in aëriis
Quo lubet unde lubet flectit sub caerula vectam
Nubila, spectaclum gentibus; attonitae
Magnam quae molem capiti superimpendentem
Defixis monstro suspiciunt oculis
Sive poli Dominae laudes cognoscere malit:
Quam vates pulchro captus amore canit;
Quam sequitur quacunque tulit se dia pulla;
Et sese formas concitus in varias
Induit, exsultatque doletque; ingentia mire
Ingenti miscens gaudia moestitiae,
Ardescensque urensque sinus et corda legentum. v
Qualis Felsinei musa [a] ^[1] senis, merito
Cui Thusci assurgunt vates, vatesque Latini,
Atque mera e labris effluit ambrosia,
Dulcior et cycno et Pandionia philomela,
Cantabat sanctis icta cupidinibus;
Cantanti patrio Rhenus plaudebat ab alveo,
Plaudebat totis urbibus Italia.
Felices ambo! sertum Jesseis utrique
Stellifero in caeli vertice diva parat.
Ergo age, parve liber prodi: nil uspiam ab aequo,
Nil inquam est aequo ab judice quod metuas;
Non es quem possit contemnere candida turba.
Nam tristi livet si quis ab invidia,
Stultitia est quenquam quavis huic velle probari.
Cui, quanto res est pulchrior et melior,
Tanto ingrata magis mentemque et lumina laedit;
Cui quisquis tandem se placuisse velit, vi
Et foedi saevos monstri placare furores,
Mollis, iners, animi parcus et ingenii,
Gaudeat in vili obscurus reptare popello,
Nec laudis quidquam cogitet eximiae.
Tu me audi, obscenique gregis sannasque, cachinnosque,
Et dicta, et morsus temnere ne dubita
Contentus paucis, qui te vultuque benigno,
Certatim et cupidis excipient manibus.
Cerne, favent plauduntque tibi Bonamicius, atque
Staiades, coetus lumina Pierii;
Atque alii, quorum quemvis ego scilicet unum
Sexcentis longe millibus antefero.
PATRITIUS nulli quos inter cesserit ille,
Ille amor, ille urbis gloria Romuleae.
O PATRITI salve, o Romae decus; o bone magnum
Hoc PATRITI duro in tempore praesidium
Vatibus, omni omnes tibi quos adjungere pergis
Officio, et dulci magnis amicitia
Dignaris parvos; in coetu et carmen eodem
Saepe tuum laeta voce canis. Virides
Arcadiae testor lauros, collemque beatum,
Et nemus et nemoris numina Parrhasii.
Salve iterum, atque mei quae mitto pulchra sodalis
Dona (tibi faveat sic tua Musa) cape:
Cunctantemque domus tuta intra septa libellum
Coge tuo inscriptum nomine perque manus vii
Ocyus egressum perque ora incedere vulgi:
Nemo tuo clarum nomine laedet opus.
Fide patrocinio tali, jam fide libelle,
Qualiscunque nihil jam tibi permetue.
PATRITII dicere liber, fac caetera desint
Omnia, res una haec sospitem et incolumem
Praestiterit. Livor frustra latrabit, amaris
Frustra te dictis lingua inimica petet.
Ut Phoebi postquam dignata est laurus amore,
Et dici germen coepit Apollineum,
Nil tristes metuit nimbos caelique fragorem
Horrificum: illa viret sacra comam, patulos
Diffundens late ramos; flammantia circum
Tela Jovis magno densa cadunt tonitru.