96 ELEGIA IV. Ad Virginem nubentem.
Non temere insonuit laetis concentibus aura,
Clarior et solito lumine tota nitet:
O venias mea nympha; sacras Hymeneus ad aras
Ecce tibi casti vincula conjugii
Aerium caeli croceis findens iter alis
Et gerit, et tali laude superbus ovat
Caelicolum in thiaso. Viden, ut pars candida nectit
Puniceis pulcre lilia taeniolis,
Pars in serta rosas addit tibi suave rubentes,
Quas prius ambrosio rore rigavit Amor,
Dius Amor, numquam visus qui laetior ante
Fulget inaurata candidus in tunica,
Sidereoque faces succensas igne coruscans
Jam cupit optanti tradere te socio.
Ne dubites huic virgo tuam concredere dextram;
Flagrat, at innocuo flagrat amore animum;
Dicetur jamque ipse tuus, diceris et ipsa
Jam sua, sed primum stabit utrique decus,
Virgineus sed stabit honos, devotaque caelo
A primo aetatis vere pudicitia.
Hoc felix tibi conjugium deus auctor olympo 97
Spondet, et hunc socium destinat ipse tibi:
Hos etiam placidi vitream Jordanis ad undam
Inter plaudentum Naїadum choreas
Felices dulci cantu celebrare hymeneos
Est suetus Salomon ille tuus proavus
Magnorum soboles pulcherrima Jessidarum:
Ille amor hic fuerat castus, almus hymen,
Cujus saepe nova capti dulcedine colles
Palmiferi exiluere et juga cedrifera.
At tu, cui talem fatorum arcana dicarunt.
Nuptam, justitiae [a] ^[1] praemia magna tuae,
O nimium felix gaude; tibi tradita cura
Illius est purae Viriginis, ulla fuit
Qua neque amabilior superis, neque carior usquam,
Nec mage virgineo nobilis ingenio.
Nam quodcumque facit, quoque sua lumina flectit,
Admovet illa virum sensibus omnigenae
Virtutis stimulos, castique accendit amoris
Non prius expertis vota cupidinibus.
Nunc tamen haec eadem tactus exosa viriles,
Certaque non legem frangere virgineam
En tibi se credit, nec didgnatur amantem.
Quippe illi in te uno tanta reperta fides, 98
Omnia qui tenerae praestes bona commoda nuptae,
Atque eadem intacto corpore tecta colas:
Ac veluti amplectens vitem ulmus tristia flabra
Ventorum, validae sustinet atque hyemis
Immota incursus; carae tu nempe puellae
Sis tale in duris casibus auxilium.
Hoc faciet, mens haec illi; socialia tecum
Partiri vitae commoda cuncta volet,
Atque tui decoris [b] ^[1] custos, atque additus una
Moeroris, virgo, laetitiaeque comes
Cetera connubii tibi cedet jura, sat uno
Munere contentus, quod tuus esse queat.
Hoc ipse an potuit majus contingere votum,
An quidquam melius poscere coelicolas?
En qua regna patent phoebi flammantis ad ortum,
Quaque idem hesperio tingit in amne rotas,
In terris facies non hac formosior ulla,
Non est et virtute auctior ulla anima,
Fulgere cuique magis rerum illa aeterna potestas
Eximiae semper laudis honore dedit.
Quare agite unanimi quos jungit foedere taeda
Pura ferens puris gaudia conjugibus, 99
Consulite o terris ambo: jam candida caelo
Stillantis dio nubila rore pluent,
Jam tellus inarata almo foecunda vigore
Pollicitum tumido proferet e gremio
Florem [c] ^[1] Jesseum, suavem qui sparget odorem
Stellarum sedes ultra hyperionias:
Illaque lucidulo clausae se cortice conchae
Gemma nitens pulcris exeret aequoribus;
Cujus naturamque simul miratur et ortus
Doris, et invisi seminis unde vigor.
Aetheria certe nascetur origine proles,
Nascetur qui vos nomine saepe vocat,
Teque suum dicat patrem, tibi candida nympha
Parvus ab admotis pendeat uberibus.
Tunc animus quis erit vobis? Quae mens bona purae
Laetitiae admirans gaudia concipiet?
Illa specus bethlea, illud mihi testis et antrum,
Nunc tantum bruto grata domus pecori,
Thure olim dignanda atque ipsis aemula stellis
Regales multo vincet honore lares.
Dicere plura mihi vetitum; immortalia musae
Mortali prohibent facta docere sono.
Et jam concussit flagrantem lumine fausto 100
Subridens placide laetus Amor faculam;
Ipsaque secreti linquens penetralia templi
Arguta virgo concrepuit solea.
O venias nova nupta novum columen nuptarum;
Annulus in sponsi clara micans manibus
Candidulum poscit digitum, quo fulgeat aptus,
Aeternam et fulgens servet amicitiam.
Gaude Amor, o gaude felix Hymenee, peracta
Omnia, jam nupsit vestra puella viro,
Et pulcro suffusa genas pudibunda rubore
Nupta rubet, qualis sole pudoricolor
Os perfusa rubet tithonia matutino,
Ac roseis prodit tethyos et foribus:
Sis felix mea vita; die si videris isto
Me facilis, felix semper et ipse ferar.