Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Zamanja, Bernard; Kunić, Rajmund (1735-1820; 1719-1794) [1768], Navis aeria et elegiarum monobiblos, versio electronica (), 3251 versus, verborum 26001; carmen epicum, hendecasyllabum 1, elegiae 10, idyllia 4, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epica; poesis - elegia; poesis - idyllium; poesis - epigramma] [word count] [zamagnabnavis].
131
IDYLLIUM I.
IN NUPTIIS
ABUNDII REZZONICI
CLEM. XIII, FRATRIS F. URBIS SENAT.
ET
HIPPOLYTAE
BONCOMPAGNIAE LUDOVISIAE ec.
VATES.
Nymphae, Castalides nymphae, jovis aurea proles, Munera si quando fuerunt mea dulcia vobis Nunc o, linquentes lauri nemus, et juga pindi Florea, vos cupido hoc vati concedite munus. Numine opus vestro. Toto nam gurgite tybris Dum vocat Hippolyten, dum laeto murmure colles Romulei, laudesque sonant et nomen Abundi, Quem generum venetaeque omnes omnesque latinae Optavere sibi matres, an pectore vota Solus clausa tegam, nec quid mea carmina possint Experiar, nec dona feram parnassa sponsis? Carmina sunt dicenda: adsunt non aurea vati Poculaque, et pario spirantia marmore signa, 132 Quae donem, gemmaeque, et candenti ex Elephanto Crateres ebeno picti: non murice vestes Adsunt sidonio rutilae, nec mollia Serum Vellera, quae tenui pulcre discreverit auro Docta manus, varioque ornarit daedala cultu. Carmina sunt mea dona. Utinam, dum pronuba lucet Fax bona, post longum qua non felicior arsit, Haec quoque conjugibus placeat sylvestris avena! Dicite Pierides: tenuem nec Abundius odit, Culta nec Hippolyte cantum; dii amant quoque sylvas, Jupiter et gracili pastorum gaudet avena. Dicite: barbaricis opibus, spoliisque superbas, Nunc veneri myrto sacra, nunc floribus auctas Ecce triumphales Capitoli Hymenaeus ad arces Et volat et festas inter subit atria voces Connubii jam vincla, novis jam munera sponsis, Sacra dionaeae portans jam gaudia taedae. Quid spolia heic cerno, quid tela, et sanguine cristas Rorantes? Tecum tua sint fera munera Mavors; Pacis Amor deus est; pacalo evinctus oliva Hymen o Hymenaee subi Capitolia. Jam nunc Laeta Quirinali procedet culmine pompa; Dia venit jam nupta, venit jamque omine fausto Dius et ipse sua pariter cum conjuge sponsus; Et Venus in bijugis et Amor vectatur iisdem, Aurea poma manu tenet illa, hic lampada quassat. 133 Cernitis, ut juvenis blando suspirat amore Saucius, atque oculos optata in virgine figens Mille faces ac tela imo sub pectore sentit? At nympha unanimi flamma succensa nec ipsam Jam matrem ah! dulcem matrem, carumque parentem, Non fratres, patriasque animo reminiscitur aedes: Usque adeo gaudet formosi conjugis ore. Talis et Andromache priameїo in Hectore flagrans, Talis et aligero quondam jove Tyndaris orta Inter amycleas forma pulcherrima nymphas Ibat in Atridae flavi spectanda cubile. Vos Jovis o Themidisque, Horae, gratissima proles, Eunomieque Diceque atque Hirene praedives Ducite io pompam; tuque o praecinctus oliva Hymen o Hymenaee subi Capitolia: tempus Spargere nunc flores, nunc circum mille volantes Idalii pueri limen late omne rosarum Puniceis sternant foliis, et molli hyacintho, Et paphia myrto bene olenti: Juno puellam Cum Venere in thalamum ducant; Hymenaeus, Amorque, Ambo hilares, ambo juvenem comitentur ovantes, Et rutilas de more faces et serta ferentes. At chorus aequalis charitum per mutua nexis Inter se manibus celeri plaudant pede terram In numerum, serus veniat dum olymp. O Amor, o Charites, o Hymen, o Hymenaee 134 Dicite io, magna jam dicite voce, triumphae, Rursus io, magna ter dicite voce, triumphe, Partus honos ingens, parta est victoria vobis: En subeunt sponsi Capitolia celsa. Quid ultra Demoror? O fatis animae felicibus ortae Salvete, o caelo missum genus! Aurea vitae Fila neant vobis concordi foedere Parcae: Omnia fausta precor. Magnis vos aurea vitae Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila. Myrtus ut idaliis, ut crescit Amaracus hortis Fertilis assimili foetu, quem candida Naїs, Quem sibi Amadryades studio fovere puellae; Sic domus haec simili succrescat prole parentum, Virtutemque decusque utroque e stipite ducat: Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila. Casta pudicitiam servet domus usque, nec unquam Justitiam pacemque optet; tum sedula virtus Assideat foribus custos, tum copia pleno Semper opes cornu fundat, nec cesset avara Usque novas praebere, inopi quae dentur amico: 135 Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila. Rezzonidum propriumque fuit, propriumque manebit, Non sibi, sed miseris ditescere. Vos mihi testes Romulidae, me vera loqui, me nota. Quis unquam Largius effusa stipe vos adjuvit egentes, Quum malesuada fames, quum fata adversa premebant? Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila. Testes et Venetae, testes Antenoris arces, Quae toties sensere manus CLEMENTIS, et una Indoluere, alio quum talem abscedere longe Imperium in magnum viderunt, nec sua tantum Posse, sed alterius solatia quaerere gentis: Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila. Quid Nymphae gentemque loquar, proavosque atavosque Magnanimos? Quid jam geminos, duo maxima Romae Lumina, Gregorios? Quorum benefacta silebit Aetas nulla, licet veniat labentibus annis Invida gens, tantam cupiat quae carpere laudem: Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila. Progenies jam qualis erit? Non deficit agros Insita vis, nec poma suos oblita sapores Degenerant, adsit cultus modo. Sic bona gentis Semina, sic virtus tardos transmissa per annos Deficit haud unquam venturos alma nepotes: Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila. Aurea progenies ergo florebit in oris 136 Romuleis, si non vestris majoribus unquam, Nympha tuis simul alma, tuis simul inclyte Sponse, Dissimiles Latium natos, prolemque videbit; Utraque gens claro majorum gaudet honore: Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila. O venias formose puer: te voce vocare Auditae per noctem umbrae manesque piorum Romulidum: seu bella juvent, seu civica jura, Seu libeat, rutilo spectandum effulgere in ostro Palladis inter opes musarumque otia sacra, Heic exempla tibi Tarpeja ex arce petantur: Ducite conjugibus, Parcae, sic ducite fila. Quo tamen ah nimium fidens feror? Ah male cauta Desine musa: tibi nondum sunt grandibus aptae Vires, non dignae romano Consule laudes. Vatibus haec servant aliis dij facta canenda, Calliope quibus alma favet, quibus augur Apollo Jam nunc venturos tam claro e sanguine natos Enumerat gaudens, et fata arcana recludit. Fors et ego accingar, vires quum firmior usus Adjiciet. Vos interea vitae aurea fila Pergite ducentes concordi numine Parcae.
137
IDYLLIUM II.
FACTA BARBARORUM IN PALESTINAM
INCURSIONE, CONQUERITUR
PASTOR BETHLAEUS
ALEXIS.
Hostis adest: patriis extremum in collibus herbas Carpite oves, tenero dum canent mollia rore Gramina, et egelidis zephyrus strepit aliger auris. Ite citae: Daphnis vos en agit. O bone Daphni Pasce pecus, rabidosque agros quum torridus aestu Sol findet, saturum vitrei duc fontis ad undas, Lucus ubi, et placidi Jordanis frigida ripa. Ipse heic bethlaea moerens sub rupe jacebo; Rupe sub hac nostro juvet indulgere dolori. Nil nostri misereris? Alexis te tuus orat, Ipse tua sub rupe dolens Bethlaeus Alexis; Cui saepe hirsutos longe a praesepibus ursos, Et duros ovibus voluisti avertere morbos, Te vocat auxilio o divum puer, o hominum rex. Nam quid jam misero restat? Furit impius hostis, Arma fremunt gentes vicinis undique regnis; Hinc Arabes, hinc en rapidis Memphitica pubes Fertur equis. Nos jam fuimus: pastoribus arva 138 Orbantur, stabula alta ruunt. Quod gens tua tantum Flagitium admisit? Diversas quaerere terras Cogor, et exilio sanctos mutare recessus Aeger, inops. Vos o fontes, vos o juga celsa Thaboris, ah superum quondam lustrata choreis, Grata deo sedes; solymae vos pulcra valete Pascuaqua irriguique amnes sylvaeque lacusque. Tuque vale tu dia specus, tu conscia partus Virginei, dilecta vale domus. Ergo ego numquam Te visam? Numquam cunas, atque annua sancti Natalis jam sacra colam? Quis limina sparget Pallenti viola et ferrugineo hyacintho Mollia odoratis miscens vaccinia calthis? Sertum quis puero nectet? Vel carmina dicens Placabit pecori numen, pecorisque magistris? Phylli, rosas jam mitte; argutam pulcher avenam Frange manu o Coridon: fuerunt haec otia nobis; Pars Arabum montes, pharias pars ibimus oras. Ibimus heu! puer alme, neque echo garrula posthac, Non platani, aut resonae referent tua nomina valles. Nemo tui jam cultor erit, tibi munera suplex Nemo feret; densis heic crescet sentibus horrens Carduus, aut tygris catulos heic aspera ponet. Rupes o! felix rupes Bethlaea, tepentes Has lacrymas, hos et gemitus extrema doloris Signa mei cape, quaeque tuis nunc oscula saxis 139 Infigo. Mihi nulla gregis cura: ite capellae, Ite agni; pecus omne licet sit praeda luporum; Barbarus haec sata culta habeat, manuumque laborem, Nil moror: at sanctae rupis stet gloria semper, Semper honos stabuli. Rapiat ferus omnia praedo, Heic ego felicem possim traducere vitam; Hoc precor, hoc unum puer o concede precanti. Quid loquor ah demens? Alias captivus in oras Abripiar: linquenda domus, qua vagiit Infans Dius, et agresti cubuit male fultus arista. Huc mea spes recidit? Precibus nec flecteris ullis Alme puer: tibi vota quidem, tibi munera suplex Saepe tuli, puro colui te pectore semper. Heic mihi vicino crescunt canentia in horto Lilia, sunt casiae, sunt auricomi narcissi, Et lauri et myrti, quas, quum caper improbus ore Jam laesurus erat, poenas mihi sanguine solvit. Haec servo tibi dona, hinc serta halantia nectam; Tu tantum ne sperne preces: hoc vivere in antro Da, precor; aut obstant si votis aspera fata, Heic saltem liceat letho finire dolorem. Ipse quidem moriar laetus, defessaque claudam Lumina, ubi primum vitales aetheris auras Tu puer hausisti casta demissus ab alvo. Jamque necem cupio: extincti miserebitur hostis, Et tumulo nostrae caussam necis addet. Alexis Heic recubat pastor, qui letho amittere vitam Maluit, hoc absens quam longum vivere ab antro.
140
IDYLLIUM
Dulce olim Europae visum dea candida Cypri Immisit, noctis quum pars extrema rubentem Jam vocat auroram, jam nectare dulcior hyblae Affusus per membra sopor tegit almus ocellos, Veraque noctivagis pascuntur somnia formis. Nam thalamis recubat dum tecti parte sub alta Filia Phoenicis tum virgo Europa, videbat Terrarum geminas pro se contendere parte, Asidaque, Oppositamque. Os virginis utraque habebat; Una peregrinae similis tamen, altera formae Indigenae, natamque suam sibi jure petebat Haec potiore; a se genitam memorabat, et annis Nutritiam a teneris. At fortior illa volentem Hinc validis atque hinc manibus complexa trahebat; Scilicet Europen, fatorum lege suprema, Ab jove promissam dicens, sibi munus ut esset. Virgo metu perculsa extemplo prosilit alto E thalamo; veras ut res nam somnia vidit: Tum trepidans , tum muta diu consedit, utramque 141 Et faciem vigilans praesenti in imagine cernit. Ut vero attonitae longo post tempore cessit Ille stupor, virgo sic fata: quis o! mihi divum Obtulit haec visa? Aut quaenam haec me somnia terrent Suaviter irriguo perfusam membra sopore? Quae fuit, in somnis quam vidi, illa hospita? Quam cor Perculit eius amor? Quanto suscepit et ipsa Me studio, et blandis ceu gnatam adspexit ocellis? O mihi iam faciles bene vertant somnia divi! Sic ait; et socias surgens compellat amatas Unanimes, aetate pares, et sanguine claras; Cum quibus illa jocos semper miscebat, iniret Seu choreas, puro ablueret seu corpus Anauro, Candida odoratis legeret seu lilia campis. Convenere citae: stant florigeri clathisci In manibus, celerique petunt pede roscida prata, Prata mari vicina, simul quae semper adibant Et roseo foetu captae et resonantibus undis. In medis calathum incedens Europa ferebat Aureolum, visu mirum, Vulcani opus ingens; Quem Lybiae dederat, petiit quum nympha cubile Neptuni; illa dedit formosae Telephaëssae, Sanguine quae fuerat sibi juncta; haec munus habendum Praebuit Europae genitrix gnatae. Inclyta in illo Gesta faber varia caelarat daedalus arte. Auro namque inerat sibi nondum reddita, nondum 142 Corpore mutato, sed adhuc bos Inachis Io, Percita adhuc oestro, tendens per caerula gressus Assimilis nanti: liquidis color additus undis Caeruleus. Gemini juvenes stant desuper ora Litoris in summa; vultuque immotus uterque Miratur per salsa bovem maris aequora euntem. Jupiter heic inerat mulcens humentia colla Aequoreae vitulae; cui mox sua cornua dempsit Propter aquam, propter septemplicis ostia Nili Virgineam reddens converso corpore formam. Concolor argento Nili liquor ibat, ahena Bos erat, ex rutilo fulgebat Jupiter auro. Circum autem, summa calathi sub parte rotundi, Ipse videbatur Maja generatus, et illi Proximus Argus erat centeno lumine clarus. Cujus purpureo volucris de sanguine nata Plaudebat pennarum hilari gavisa colore, Expendensque decus caudae, ceu carbas picta, Aureoli extremum calathi circumdabat orbem. Tale opus, ac tali se munere laeta gerebat. At nymphae postquam venere ad florea prata, Captae aliis aliae gaudebant floribus: ungui Narcissum haec tenero mollem legit; illa hyacinthum, Haec violam, aut halans serpyllum; lapsaque passim Et folia et frondes verna tellure jacebant. Nec minus errantes aliae decerpere flavum 143 Instabant in serta crocum: media ipsa legebat Puniceam Regina rosam, formosior una Tanto aliis, quanto Charisin Venus aurea praestat. Sed neque erat florum studio, neque virginis illa Nomine laeta dio mansura. Ut vidit ab axe Namque deum genitor nympham, penetrabile telum Sensit acydaliae veneris, quae sola vel ipsum Vincere sueta Jovem, magno succendit amore. Ille quidem effugere et rabiem Junonis iniquae, Fallere et incautae cupiens cor molle puellae, Occuluit numen, mutato et corpore sese Induit in taurum; non ad praesepia qualis Pascitur, aut curvo terram proscindit aratro; Non qualis ludit pecora inter agrestia camp Luxurians; nec qualis item, stridentia multo Edomita cervice trahit qui pondere plaustra. Corpore flavus erat toto, sed candidus alte Fronte bovis media splendebat circulus: olli Glauci oculi, et blando fulgebant igne corusci; Tum paria hinc atque hinc surgebant cornua celso E capite; haud aliter quam quum nova cynthia caelo Invehitur, curvaque nitet nondum integra fronte. Iamque aderat: veniens pavidas non ille puellas Terruit adspectu; sed cunctae accedere gaudent, Sed placidum manibus taurum contingere, vernum Cujus odor dius prati superabat odorem. 144 Europae stetit ante pedes, collumque superne Lambebat mulcens: pariter formosa puella Contingitque ipsum, niveasque abstergit ab ore Laeta suis manibus spumas atque oscula figit. Mugiit haec inter bos lene: audire putares, Mygdonia argutam fundit quam tibia, vocem; Molliaque inflexit crurum curvamina, et herba Procidit in viridi nympham cervice reflexa Adspiciens, praebensque adstanti grandia terga. Tum virgo tali voce est affata sodales: Dilectae o sociae properate; insidere tauro Hoc juvet: ille quidem dorsum jam stravit, et omnes Ceu ratis excipiet. Visu est quam lenis, et ore Blandus hic! Haud aliis similis: mens insidet illi, Mens hominum facilis, solius et indiga vocis. Dixerat, ac ridens tergo consedit in alto: Dumque aliae accingunt sese, jam virgine amata Exiluit rapta taurus, gressuque volucri Se freta proripuit citus ad neptunia. At illa Desertas moesta conclamat voca sodales, Brachiaque incassum tendit; non ulla sequendo Cursum aequare valet. Namque ocyor ille relinquens Litora, ceu rapidus delphin, maria alta secabat. Grandibus at phocis invectae gurgite ab imo Nereides venere omnes, atque agmine pulcro Implicuere choros; summas perlabitur undas 145 Neptunus pater ipse rotis, magnoque tridente Sternit iter fratri. Circum glomerantur in orbem Humida gens ponti Tritones, laetaque conchis Carmina raucisonis laetosque canunt hymenaeos. Nympha jovis magni taurino in corpore sidens Hac tenet incurvum cornu bovis, aurea at illa Daedaleae collecta manu velamina vestis; Ima tamen spumat canenti fimbria fluctu. Ceu navis quum vela tument, nymphamque levabat. Quae postquam patria longe a tellure recessit, Nec jam usquam apparet litus, nec culmina celsa Vertice frondifero, caelum undique et undique fluctus Se circum ut vidit, tales dedit ore loquelas: Quo divine vehis bos raptam? Quisnam es? Et o qua Arte viam carpis, gravibusque insistere ponto Haud horres pedibus? Maris unda est pervia pandis Navibus, horrescunt fortes vaga caerula tauri. Heic tibi qui potus dulcis, quae pabula in undis? An deus es? Superos at cur quod dedecet, ultro Ipse facis? Lucis nec delphin curvus in altis, Sylvicolae nec tauri errant in gurgite; at ipse Per terramque ruis pelagusque: dat ungula remos. Fors etiam volucri sublimis in aera nisu Effugies, summumque petes novus ales olympum. Me miseram! Longe patris quae sede relicta 146 Haud ullas timui insidias, taurumque sequuta Sola per undisonos temere vagor avia tractus. Tu facilis Neptune, maris cui tradita cura est, Adsis o! propiusque iuves: da visere tandem Te comitem cursusque ducem. Sine numine divum Non ego monstriferas ponti feror acta per undas. Sic illa; at contra taurus sic corniger infit: Sume animos, Virgo, pelagi nihil unda nocebit. Namque ego sum, quamvis videar bos esse tuenti, Jupiter: in quodcumque volo, me vertere possum. Nunc adeo tuus altus amor pulcherrima tauro Assimilem, longum fecit metirier aequor. Te Creta incolumem capiet, quae me quoque parvum Nutriit; ipsa illic mecum iungere hymenaeo, Magnanimosque dabis gnatos, qui ditia regna Sceptriferi in cunctis magna ditione tenebunt. Haec fatus, fecit rata dicta: apparuit undis Creta; aliam in formam se Jupiter induit, et jam Connubium celebrat, circum famulantibus Horis; Illaque virgo prius, magni tum sponsa Tonantis Progeniem dedit et gavisa est nomine matris.
147
IDYLLIUM IV.
EX GRAECO BIONIS SMYRNAEI
Idyll. I.
PARODIA IN MORTE ALEXIS.
FINIS.
Occidit heu pulcher; pulcrum lugemus Alexin: Occidit heu! Mecum lugent et Alexin Amores. Ne recubes jam purpureo sub tegmine Phylli, At surgens atrata sinus, percussaque palmis Pectora, dic periit, periit dic pulcher Alexis. Occidit heu! Mecum luget et Alexin Amores: Taygeti misere jacet ille in collibus album Saucius albenti femur apro, angitque parentem Phyllida vix spirans. Ater per membra volutus It nivea heu sanguis, languentia lumina torpent. Atque rosae fugiunt labris; simul oscula blanda Dispereunt, quae non mater miseranda relinquet: Cara vel extincti matri sunt oscula; at ille Oscula quod figat morienti plurima, nescit. Occidit heu: mecum lugent et Alexin Amores. Dirum vulnus habet, dirum formosus Alexis; Majus corde tamen vulnus fert mater in imo. Circa illum complentque canes ululatibus auras, 148 Et nymphae lacrymantur Oreades: ipsaque Phyllis, Sparsa comas, solis moerens in saltibus errat, Moerens, nuda pedem; sua quo vestigia vertit, Et laniant sentes, materno et sanguine rorant. Ipsa tamen fertur per longas anxia valles, Dilectumque iterat nomen, puerumque requirit. Illius interea saliens e vulnere sanguis Ibat, et undanti rivo foedabat honestum Pectus; foedabatque sinum; rubet ilia tabo. Heu miseram heu teneri plorant et Phyllida Amores: Illa simul puerum amisit, simul oris honorem; Pulcra fuit Phyllis, pulcher dum vixit Alexis, Forma abiit matri, simul ac puer occidit. Heu heu Et fluvii jam Phylli tuum flent aurea luctum, Et fontes o Alexi gemunt te in collibus altis. En flores luctu rubuere, en anxia mater Tristibus implevit collesque urbemque querelis. Ah misera ah Phylli; periit formosus Alexis: Reddidit atque Echo, periit formosus Alexis: Quis dirum matris casum non lugeat? Heu! Heu! Ut vulnus crudele parens, ut vidit Alexin, Purpureum ut vidit circum latera ima cruorem, Brachia protendens flendo dicebat: Alexi, O mane, Alexi, ut te supremum perdita visam, Ut te complectarque, labris jungamque labella. Tum si quis cedente anima super halitus errat, 149 Oscula ne tantum invideas suprema, fugacem Ore legam cupido, luctumque explere juvabit. Saltem haec, tu quoniam me jam fugis, oscula mecum Servabo, extremum hoc munus morientis habebo. Ah procul hinc dilecte fugis; regemque tremendum, Taenariosque petis manes. Ego perdita vivam, Fas matri nondum tecum descendere ad orcum. Tu puerum tu diva meum Proserpina natum Accipe, tu potior: formosum est quidquid ubique, In tua jura fluit. Me me crudelia flentem Fata premunt; nostro tu contra es laeta dolore. Sic moreris, mea cura? Simul jucunda voluptas Ceu sopor in tenues fugiens evanuit auras: Orba tua est genitrix: tecum spes irrita cessit, Atque domus cessit columen. Malesane quid apros Venabare, feras cur tam formosus adibas? Sic flebat Phyllis; flebant cum Phyllide Amores. Ah misera ah Phylli; periit formosus Alexis: Illa tot effudit lacrymas, quot fudit Alexis Sanguinis exspirans guttas; fletusque cruorque In varios abeunt flores, tellure recepti: Lilia sunt fletu prognata, cruore Amaranthus. Occidit heu pulcher; pulcrum lugemus Alexim, In sylvis natum genitrix ne perdita plores; Heic torus, heic illi thalamus bene cultus, Alexis Heic cubet: extinctus quamvis, est pulcher Alexis, 150 Exanimis certe est pulcher, potiusque sopore, Quam domitum letho dicas. Nunc mollibus illum Pone, suis cubet ut in vestibus, in quibus olim Assuevit sacros per noctem carpere somnos: Serta inter floresque illum nunc pone; sed una Cum puero extincto florum est extincta venustas. Circum et odoratis irrora unguenta alabastris Perfundens: sed non bene olent jam balsama, Alexis Quum periit, quum fugit odor tuus optime Alexi. Mollis puniceo jacet en velamine tectus Ah dolor, et puerum pueri lacrymantur Amores: Detonsique comas, invisa hic spicula spargit, Ille arcum iratus pedibus premit, ille pharetram Pennigeram frangit; pulcros parat ille cothurnos Solvere ab extincti sura; gerit iste lebetas Auratos, vulnusque lavat frigentis apertum Rore superfuso, atque alis permulcet Alexin. Ipsam omnes plorant ipsam quoque Phyllida Amores, Extinxitque faces Hymen, serta omnia rupit In foribus, puero quae forte parabat; et heu heu Carmen triste sonat, non Hymen o Hymenaee; Heu heu propter Alexin adhuc magis, heu hymenaeum. Phyllidis heu natum Charites flent; pulcher Alexis Et periit, dicunt alterna voce querentes, Alta voce magis dicunt, quam Phyllis et ipsa. Parcae etiam pulcrum Parcae lacrymantur Alexin, 151 Et revocant cantu, sed jam nequit ille vocantes, Non audire velit; retinet Proserpina captum. Ergo modum lacrymis Phylli nunc pone; relictis Nam choreis epulisque alio plorabis et anno. |
Previous section
| Next section
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.