In CroALa inventa

Mirabar, Dorila, vicinae in margine ripae
Retia dum relego, et vacuas sine pondere nassas,
Quid tantum ingratos iterarent undique luctus
Halcyones, quid sola novis per saxa querelis
Aequorei gemerent carmen miserabile mergi.
Xaveris heu! nostri raptum decus aequoris, illos
Xaveris ad lacrimas, et fata extrema ciebat.
Sic est: hoc fuerat Thelgon, quod littore Goo
Dum vehimur, conchasque imis piscamur arenis,
Scrutamurque alto rubicunda corallia fundo,
Non quas ante suis choreas Delphines in undis
Ductare, aut medium auderent resilire per aequor,
Sed moesti patulo vicinum ad littus hiatu
Nescio quo patrios complerent murmure fluctus.
Me miserum adspexique omen, totoque notavi
Littore, nec tantos potui mihi fingere casus.
Hos illi, o Thelgon, luctus, haec funera flebant.
At mihi nunc spes quandoquidem jam nulla relicta est,
Heu! dulces audire sonos, et visere lumen,
Cujus ab adspectu rapidos mitescere ventos
Vidimus, horrentesque Tethin mulcere procellas,
Jam nec cimba placet, nec littora. Lenta jacebunt
Retia per scopulos, et viminei labyrinthi,
Et levis invisa calamus cessabit arena.
Hic locus, haec nostros tantum surda aequora luctus,
Concavaque immites resonabunt saxa querelas.
Quin potius, qua celsa sinu tegit urna beato
Dilectae exuvias animae, corpusque sepulcro
Ridet adhuc (verum nam si mihi rettulit Egon,
Ridet, et adsueto piscantibus annuit ore)
Pergamus, vultuque oculos pascamus amato.
Ah Dorila, haec forsan qui spes heu! pascit inanes
Finxit amor; solet ille oculis inludere nostris.
Hoc Lycidas, hoc ipse Mycon, hoc et Polybotus,
Et senior nostra narravit Mopsus in acta.
Illi oculos, atque ipsa etiam sub morte serenas
Conspexere genas, illi ridentia membra,
Atque artus manibus contrectavere recentes,
Et devota sacris librarunt oscula plantis.
Ergo age, si mihi vera refers, age, littore puppim
Solve celer, placidi quando maris aequore toto
Unda silet, luduntque hilares Zephyritidos aurae.
Nulla mihi jucunda magis, quam quae sibi tellus
Fortunata sacros gremio complectitur artus.
En tibi laxatos collegi rite rudentes,
Spirantesque ferunt volitantia carbasa venti.
Interea tu si quid habes, quod taedia longae
Soletur taciturna viae, modulare; silenti
Suspensum fluctu cernis mare, lentaque nullo
Murmure spirantis circumvolat aura Favoni.
Immo haec, quae vacuo nuper resupinus in antro
Cum primum heu! luctus Celadon retulisset amaros,
Deflevi, duraque amens in rupe notavi,
Expediam. Tu paupereas de murice conchas
Dona para, et plenis, Dorila, gravia ostrea gemmis.
Fluctus, heu! noti fluctus, et littora remis
Pulsa meis, scopulique maris, lustrataque saxa,
Retiaque, et nassae, et toto quaesita profundo
Muta armenta mihi, et tenui mea cymba carina;
Xaveris occubuit, jacuitque exsanguis arena,
Flete, licet, nostris et respondete querelis.
Quod si surda silent maris aequora, vos, age, saltem
Spargite moerentes, mea lumina, spargite fletus.
Heu pietas, quid jam misero mihi dulce relictum est
Denique, quid misero jam dulce? Ipsa aequora sordent,
Cymbaque, cumque suis vilescunt ostrea gemmis.
Te, genitor, moriente, omnis mihi rapta voluptas.
Spargite moerentes, mea lumina, spargite fletus.
Tu mihi namque parens, tu caligantia coecis
Lumina dempsisti tenebris; me sidera primum
Sperare, et tuto docuisti insistere cursu
Aetheris; et Thelgon, dixisti, sidera, Thelgon,
Te poscunt, certumque patet tibi limen olympi.
Spargite moerentes, mea lumina, spargite fletus.
At nunc quis vel thura piis imponere flammis
Edoceat, vel littoreas quaesita per undas
Munera sacrare offenso placitura Tonanti?
Qualis quae viduata suo vaga cymba magistro
Fertur in oppositas nullo prohibente charybdes,
Talis, te rapto, talis te, Xaveri, Thelgon.
Spargite moerentes, mea lumina, spargite fletus.
At saltem ipse tibi extrema conjunctus in hora
Vidissem morientem, et sola in rupe jacentem!
Frigentes refovissem artus, atque ultima verba
Inscripsissem animo, et tecum quoque forte perissem.
At nunc deserto jacuisti in littore, nec te
Adspicere extremum potui, nec membra sepulcro
Condere, eodemque heu! lacrimas tumulare sepulcro.
Spargite moerentes, mea lumina, spargite fletus.
Hic certe vacuo statuam tibi littore saltem
Aequoreis aram conchis, algaque virenti
Surgentem; celso nam tu sublimis olympo
Regna tenes, coelumque, et lucida sidera calcas.
Hic tibi dona feram lacrimis conspersa, tuumque
Littoreas nomen resonare docebimus undas.
Claudite moerentes, mea lumina, claudite fletus.