In CroALa inventa

Ecloga qua deplorat rusticus grandine concussam vineam
Jolas, Mycon et hujus filii Jolas
Quid lacrymis sic assiduis Tibi lumina manant,
Chare Mycon, quidue hoc gemitu sic pectora rumpis? Mycon
Ah miser! Ignoras, teneras mihi grandine vites
Concussas, grauidos fructus et laeta quotannis
Munera praebentes? Trunci, ah, stirpesque valete!
Manate, o lacrymae, gemitusque aperite dolorem!
Nam quid nunc operi incumbam? Quid vana labore
Membra teram?—Grati fructus periere laboris. Jolas
Fata tibi meliora Deus! Sat lumina, sat iam
Exhaustae maduere genae; suspiria quorsum? Mycon
Ah quis contineat media vel pace dolorem
Iacturae memor, heu, mecum tolerare labores,
Solari et tristes animo depellere curas?
Uva perit!—Superi, rapuistis nostra laboris
Ecce leuamina! Iam proles quoque tollite; postquam
Nil reliquum est, dulcem nequeunt producere vitam. Jolas
Quid querulas frustra voces ad sidera iactas?
Unum est solamen meminisse et dicere cladem.
Immisere Dii, quibus hoc placuisse videtur. Filii
Deploranda dies nobis carbone notanda
In cella, nostro vinum quae tollit ab ore. Jolas
Conditur atra dies, caelo nox horrida surgit. Mycon
Condatur sane, fastisque ex omnibus absit.
Lux fuit! Heu tristi lux infensissima clade;
Nubila, lurida, squallida, tetrica, terribilis lux!