I. In metro Illyrico, quod nos absque omni exemplo struere ausi sumus, naturam linguae potissimum spectabamus, Graecorum scilicet, et qui universa ab his mutuati sunt, Latinorum consuetudine usi. Itaque, quod medias primasque vocum syllabas concernit, quae gravi aut acuto exprimuntur sono, natura longae sunt. E. G. gusta, liska primam acuunt; suša, biva penultimam gravant. Positione longae sunt, ubi vocalis duas praecedit consonas (nam de iteratis, quae sunt apud nos paucae, nullum dubium), quales sunt in vocibus prsten, mislim penultimae. Potest hic liquidarum, ut apud Latinos, haberi ratio, quales sunt in primis l et r post b, c, d, g, k, p, t, ut toplo, srebro, satrem 1, nedra, pogled, oklop, poprug, netresk, in quibus priorem, quae nec gravi neque acuto efferuntur sono, pro communi habere potes. Quodsi vero alterutrum ex his occurreret, syllaba vi regulae prioris producenda foret, ut nagla, mudra, deblo, quarum primas numquam corripueris. In derivatis id genus vocabulis, [38] quae longam primitiva habent, mutari sonum crebro videas; ut ljuba, diva, lipa penultimam acuunt, quae in ljubica, divica, lipota in brevem abit. Nos ea pro communi utimur.