Quorsum haec? dices. Ut litteras prorsus reponam? Absit. Hoc enim est quod adversarii anhelant. Ut dimissa, quam teneo, statione ad praesidium privati Maecenatis recurram, et sub hoc Musas porro colam? Si aliquem eiusmodi Maecenatem nossem, qui te digna mentis laboribusque tuis subsistentia ad dies vitae securum praestare velit, non essem ab hoc consilio alienus. Cum hunc non videam, ego aliud tibi consulere sustineo. Nimirum ut rempublicam teneas; omnia, quae ad te in illa provehendum conferre possunt, per te amicosque tuos porro etiam agas. Verum una animum tuum supra vulgarem de splendore civilium dignitatum opinionem ita eleves ut illum, qui adversa licet fortuna patriae suae facem scientiae accendere pergit, supra omnes aut mechanicos tantum magistratus, aut fundatum in sola vulgi opinione dignitatum splendorem positum putes. Quid mea, dices, solius imaginatio solatii mihi praestare potest? Ego vero nec hanc meram imaginationem esse, nec te solum ita cogitaturum puto. Ipse ego paucique licet, quos aura popularis non corrupit, ita sentio. Reliquum, stellatum licet, vulgus, eo in genere et ego temno, et tu suspicere non debes. Pauci adhuc supersunt anni, et ipsum hoc vulgus non quaeret, quis secretarius? quis consiliarius fuerit? sed quis hoc, aut illud utile opus scripserit. Ipsi illi, qui illud non legent, nomen authoris praedicabunt. Haec demum vera et digna erudito homine gloria est. Huic scriptor omnes aetatis suae, quae plerumque ingrata esse solet, iniurias sacrificare debet. Pauci certe adeo felices fuerunt ut honore, quem ipsis opera sua apud contemporaneos conciliare debuisset, vivi perfrui potuerint. Verbo: omnis scriptor non praesentem aetatem sed posteritatem respicere debet. Hoc ego, ut amicus. Tu si rem tranquillo animo expendas, ipse comperies nec conatum se supra civilium dignitatum splendorem elevandi adeo difficilem esse, et certam te, si id praestes, apud posteritatem gloriae mercedem manere.