XVI.

Illyr. Na bjedno scigljese svaka bjed dohodi.

Ad morbosam pecudem omnis accedit calamitas.

Pastor, et Agna.

Pariebat Agna, morbidamque ut edidit
Prolem sub auras, triste miseritus malum
Pastor remediis allevabat, nescius
Novis quot esset impetenda casibus.
Depulsa morbi vis ut aliquantum fuit,
Ad prata duxit, pasta molli ut gramine
Pecus juventae robore invalesceret.
Sero adpetente vespere cum aliis domum
Una redibat ovibus; at subsistere,
Mox claudicare cum misellam cerneret,
Sustulit in humeros, asperamque comperit
Spinam cruenta perforasse cuspide
Pedem illi: ut hocce pastor extraxit malum,
Herbisque fovit alligato vulnere,
In laeta rursus compellebat pascua.
Dum gramen illic carpit effraenatius,
Nec ruminare curat, effervescere
Usque adeo sanguis, totam ut operuerint cutem
Sanie fluentes glutinosa pustulae.
Contagiosa ne pecus reliquum lues
Inficeret, aegram separavit, sulphure
Aliisque curans pharmacis; morbo hoc quoque
Cum liberasset, caetero adjunxit gregi.
At gemini arietes dum invicem pugnam serunt,
Horum alter ictus tardiorem evadere
Diro inter costas sauciavit vulnere.
Ad triste factum Pastor, heu! cur calamitas
Tibi, inquit, uni semper omnis advenit?
Miser perenne sortis est ludibrium.