PROLOGUS
AD MICHAELEM DE SORGO.
Volare gestit in tuum hic liber sinum,
Dulcis SORGIADE, recreatus ut tui
Favoris aura te patrono gaudeat.
Rudi ille tectus fabularum cortice
Iter ad virtutem monstrat expeditius,
Per quam mortales expoliti mutuo
Inter se amore conjunguntur arctius,
Vigentque sanctis civitates moribus.
Mihi in scribendo simplex adhibetur stylus,
Tantumque verbis has nativis fabulas
Coloro, ab aliis abstinens ornatibus.
Hoc namque in animum firmiter induxi meum,
Non minus in arte lucubrandi carminis,
Quam vita in ipsa, moribusque propriam
Veri naturam decoris, et praestantiae
Ratione quadam contineri simplici.
Tu, qui peracri vi praepollens ingenii,
In litterato perbeatus otio
Quoscumque Latii, Graeciaeque caeteris
Praestantiores volvis scriptores manu,
Horumque par es aemulari gloriam,
Debes libello de meo sententiam
Pronuntiare judice te dignam gravi.
Haec causa princeps, quaeque suasit altera
Ad te mihi aditum, mirus ille ardor fuit,
Tua in virtutem quo feruntur pectora,
Quam tu, benefica cum fruaris indole,
Latius ubique propagari discupis.
Accedit etiam, quod me et illa perpulit,
Patriciorum nulli quam deponere
Licet virorum, cura caeteris prior,
Aliasque secum prono ut alveo trahens,
Quae te ad salutem, civiumque commoda
Paranda stimulis urget acrioribus.
Nam si inter homines elanguere coeperit
Usus virtutis mutuae, haud vitae queant
Civilis almo recreari nectare.
Vide ergo, causis quot decebat me tibi
Hoc exhibere qualecumque muneris.
Quod pretium at operis? Pertenue; si comparem
Tuae consilio mentis et praediviti
Gazae e vetustis erutae exemplaribus.
Magnum; si ex aliqua parte, quod cupio, tuae
Probationis adsequatur praemium.