XXXV.

Illyr. Tries iſ vedra nebba ne pada.

Fulmen coelo sereno non cadit.

Quercus, et Aquila.

Olim corusco Quercus icta fulmine,
Squallensque siccis dimidia jam brachiis
De parte Boreae cum videret ignibus
Lucere longo tramite aetheriam plagam,
Novo impetendam se timebat fulmine,
Coepitque ab imis succuti radicibus.
Aquila, quae in alto dormiebat vertice
Inustitatis excitata motibus,
Causam timori quid daret, quercum petit.
Huic illa: nescis, quantum ab Aquiloniis malum
In memet oris cuditur? Totam vide
Ardere flammis Arcton: heu! miseram petent
Trisulca rursum tela me irati Jovis,
Penitusque saevis ustulabor ignibus.
Ut novit Aquila, quo timeret nomine,
Sis, inquit, animo jam vacuo ab isto metu.
Ignem quod etenim tu putas, innoxiam
Id esse lucem scito, nec coelo time
Unquam sereno fulmina; at cum videris
Infremere nimbos, perque tractus aeris
Densari opacam nubium caliginem,
Tibi extimesce justius; nam ego Jovi
Horrenda summo tunc ministro fulmina.
Pericla vana despice, a veris time.