XXXIX.

Illyr. Bogljeje doch kasno na goſbu,

nec ſaran na (*) kavghu.

Praestat venire sero ad convivium,

quam cito ad jurgium.

Canis discerptus a sociis.

Sedare possent ut aliquo famem cibo,
In partem abierant oppositam Canes duo:
Hic recta in agros pergit, et dum lumina
Acuta vertit quaquaversus, avio
Quosdam videre in nemore se putat canes,
Ad quos anhelo cum venisset spiritu,
Semesae opimis dapibus epulantes ovis
Invenit; utque parte et ipsi contigit
Vesci residua, se beatum credidit,
Quod finem ad ipsum venerit convivii,
Tantum refectus, edomita ut fames foret.
Alter macellum destinarat ingredi
Canis, viamque dum capessit impiger,
Et ipse in alios forte tum incurrit canes,
Cauda reperta qui bovina coeperant,
Quis illam haberet, acriter contendere.
Hi, quod metuerent, ne petitor hic quoque
Novus se in illos immisceret, maximo
Omnes in illum convolantes impetu
Dorsum cruento conscidere vulnere.
Ubi quos serentes adspicis rixam, fuge,
In te furoris tela ne vertant sui.