V.

Illyr. Metat dinare u morre, a iſkatih svjechjom.

Nummos in mare projicere, et lumine postea eos quaerere.

Piscatus Dalmaticus.

Piscatus ille Dalmatarum est proprius,
Qui vere primo, cum fragorem ponere
Coepere fluctus turgidi; fit tempora
Autumni ad usque: sumptuosus maxime
Est apparatus, namque praeter usui
Huic opportuna navigia, inque singulis
Plura hominum capita, qui viritim propriam
Operam conducti venditant stipendio,
Multarum oportet rete ut ulnarum parent,
Tantumquae taedae, continenter ut queat
Ardere totis instaurata noctibus.
Hoc quippe pisces evocati lumine
Densis gregatim provehuntur coetibus.
In jacta quoties multitudo retia
Incurrit ingens piscium, e proventibus
Resarciuntur damna primo sumptuum,
Dehinc magna dominis inde derivant lucra.
Sale namque pisces condiunt, implent cados,
Senogallienses vendituri ad nundinas.
At cum, quod etiam saepe numero usuvenit,
Vel unda juxta litus est subalgida,
Pisces in altum vel fugat Delphin mare,
Aliove casu haud prodeunt, tunc maximis
Homines gravati impendiis alienum in aes
Tot frustra exhaustis incidunt laboribus.
Haec praelocutus ad propositum jam feror.
Quidam vir illi deditus piscatui
Cum mille ab alio mutuos dari sibi
Nummos petisset aureos, hic suspicans,
Tales in usus insumpturum dicere
Sic coepit: istud velle te pecuniae,
Ut apparentur ad piscatum idonea,
Opinor; alter id fatetur maxime.
Tunc ille: adures ergo sub opaca facem
Tu nocte pariter, piscium ut praedam feras.
Sic porro, hic inquit. Verum ego ad eam insaniam,
Excepit alter, nondum deveni, ut meam
Sinam te in aequor projicere pecuniam,
Ut mox eandem quaeras accensa face.