XV.

Illyr. Dobar ſa druſieh, aerghjav ſa sebe.

Commodus aliis, sibi ipsi inutilis.

Simius, et Asinus.

Et illud hominum saepe reperitur genus,
Qui vel stupore mentis, animive nimia
Benignitate sic moveri sentiunt,
Interdum ut aliis damno benefaciant suo.
Cum comparasset Simium quidam sibi,
Multumque ab illo caperet oblectaminis,
Nutrire laute gestiebat: hic Asinum
Pariter habebat; cumque dorsum huic plurimo
Pressisset olere, portionem Simius
Donandam Asello credidit; nihil tamen
Gustavit inde vector: hunc alias mero
Videns onustum, panibusque, sarcina
Quiddam ex utraque libaturum censuit.
At porro Asellus dura praeter stramina,
Fontisque laticem nil recepit praemii.
Tergo insidere cum videret filium
Heri tenellum, judicabat blandius
Ab hoc habendum, quod sit illa pronior
Bene velle cunctis innocens aetatula.
Crebris at ille scipionis ictibus
Diverberavit totam Asellum per viam.
Dum vile id animal, caeteroqui idoneum
Multos in usus sic haberi duriter
Novit Simiolus, natus ipse in commoda
Aliena es, inquit, Asine; at negligis tua.