XXIII.

Illyr. Sto nisctaa ubisce Tovara.

Centum leves sarcinae Asinum peremere.

Asinus, et Agaso.

Quae per lutosam vexerat Asellus viam
Postquam onera dorso detrahi sensit suo,
Brevi exilibat gaudio, non praevidens,
Quam sarcinarum durus in reditu sibi
Herus vehendam jam parasset copiam.
Primum ipse, in usus apta quae domesticos
Haud pauca posuit; plurimi dehinc plurima
Dant transvehenda, justius ut onus foret
Dorso Cameli: pyrium amico hic pulverem,
Plumbumque; sponsae mittit ille calceos,
Umbraculumque rusticanti; tum cliens
Pernas patrono, martiosque caseos.
Alii alia, rebus donec hic centum est gravis,
Centumque Agaso litteris plenus sinum.
Progressa paucos bellua ad passus erat,
Iniquiori cum dejecta pondere
Procubuit: ille brachiis levat solo.
Quam melius, oneris parte si dempta, suis
Tulisset humeris! Namque rursum Auritulus,
Iterumque multis vicibus in terram cadit.
Levabat ille, nil tamen de sarcina
Ademit unquam: corruentem hinc ultimo
Dum sublevare nititur, miserum videt
Immani Asellum jam perisse ramice.
Curae et minores saepe vel fortem virum
Stravere, quoties nullus his fuerat modus.