XXX.

Illyr. Cemubi aerpa scitta, kadse nebi jella?

Cui bono triticeus acervus, si non comeditur?

Rusticus hariolus.

Vanae augurandi deditus scientiae
Noctivaga Mopsus contemplando sidera,
Ventosque, et imbres, aeremque innubilum,
Annos canebat nunc futuros uberes,
Nunc messis inopes. Hic quibusdam ut maximam
Signis in annum conjectabat proximum
Famem colonis imminere, haud desiit
Monere, ab illo quisquis ut aliquid die
Inciperet escae corpori subducere:
Id si fecissent, evasurum mitius
Malum, vincique posse parsimonia.
At nemo agrestum paruit, se panibus,
Obsoniisque nutriebant: unice
Famis futurae territus periculo
Vates avare victitabat, hordei
Quamquam domi esset, triticique copia.
At haec diebus tristibus consumere
Quod jam statuerat, colligebat vilium
Per arva quidquid pullulabat graminum,
Talique ventrem largiter opplebat cibo.
Rerum sed esus jugis insalubrium
Sic sanitatis peturbavit ordinem,
Brevi ut perierit, intactusque haeredibus
Ingens acervus tritici remanserit.
Gazis, avare, qui paratis abstines
Uti, tibi idem destinatur exitus.