XXXII.

Illyr. Akoti nje dosta, ni morre slano.

Nisi haec tibi sufficere dicas, nec mare salsum esse dixeris.

Nutrix, et Puer.

Quaedam puelli gratiam Nutricula
Inire cupida, cereamque flectere
Primis ab annis quo volebat indolem,
Mire ejus animum fabulis allexerat.
Audierat ille plurimas, et pectore
Memori tenebat; sed foemina ut quodam die,
Dum placidi ad oram considebant aequoris,
Perparce narrat, puer ei sublandiens
Alias petebat: illa contumacior
Negare; precibus at puelli et lacrymis
Evicta cessit; jamque qui flerat prius,
Missum ore ridet caseum, quem callida
Hiante Corvo celeriter Vulpes rapit:
Delusum ab umbra mox Canem nutrix sua
Adjecit, amne dum natat carnem ferens;
Montisque partum; Graculumque non suis
Plumis amictum; deque gutture os Lupi
Gruem extrahentem, quod vorando inhaeserat.
Post haec puello surge, ait, Sol occidit,
Domum petamus. Ille, quaeso et alteram
Deprome, dixit, e foecundo pectore
Aevi prioris historiam, lux, o mea:
Morem puello gessit; exsurge at modo.
Flens hic adhuc unam ut referret poscere.
Narravit illa argutulam, et plenam salis;
Factoque fine, ni sat, inquit, me tibi
Hodie narrasse fabularum dixeris,
Nec hocce salsum tu, puer, dices mare.
Hoc illi dictum homines existiment sibi,
Explere quorum nulla res animum potest.