IV.

Illyr. Scednabihte priko vodde priveo.

Te sitibundum sicco ore per aquam traducerem.

Nundinatores duo.

Facile opprimetur nimia simplicitas dolis.
Quicumque primi ad nundinas cum mercibus
Veniunt, easdem carius quam caeteri,
Qui tardiores appulere, distrahunt.
Duo ergo ad illas dum feruntur mercibus
Eisdem onusti se viae ad divortia
Junxere; ad unam cumque metam tenderet
Uterque, pariter ambulabant, invicem
Confabulantes: sed praeire mercium
Quod causa avebat alteri, ne copia
Sint viliores, cogitabat callidus,
Siquam inveniret, qua retardet eum, viam.
Haec dum revolvit, de siti hic rabida queri,
Et inquieta ferre circum lumina,
Aquae si alicubi forte venam cerneret.
Dum provehuntur, ecce in imis vallibus
Lenis fluebat ponte subter ligneo
Rivulus: hic inhians avolavit ocyus,
Sitim misellus igneam ut restingueret.
Post hunc at alter clamitat: quaeso, cave
Bibas ab illo fonte, ni vitae piget.
Prope heic geruntur bella: quis scit, hostium
Haec ne veneno quis fluenta infecerit?
Adhuc fer ergo paululum: en jam villula
In colle se aperit: scande, te dulci mero
Refrigerabit hospes; hinc ad nundinas
Venies alacrior. Ille dictis talibus
Persuasus ore praeterivit arido,
Jugumque montis asperum superans bibit
Merum in taberna, dum suas hic interim,
Nam solus, merces distrahebat plurimi.