193. [192.] Ad Gelliam publico carentem ob mutatam in deterius fortunam.
Fortunam ploras mutatam, Gellia, lucem
Et fugis in vidua sola puella domo.
Quid? Sperni metuis, curru modo vecta superbo,
Ire vias urbis si videare pedes?
Parce metu: non te spernet, te, Gellia, visa,
Fortunam si quis dixerit esse levem.
Atqui nil aliud sapiens pote dicere: stultus,
Gellia, quid dicat quaerere stultitia est.