Augustin Zagrepčanin, Juraj (fl. 1454) [1454], Epistola ad Nicolaum Ostphi, versio electronica (), Verborum 1885, Ed. Ladislaus Juhász [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [augustgepist].
Salvum ac incolumem te esse cupio. Quam permolesta mihi discessio mea abs te fuerit,
nostrae consuetudinis diremptio, tuae generositati lubens, si mentem verba
sequerentur, exponerem. Verum etiam, ne assentatoris officio fungi censerer,
impraesentiarum tacendum potius, quam ullum verbum proloquerer, existimaveram. Sed
animo nequaquam quiescente, immo urgente, ut aliquid litterarum ad te
perscriberem, impellor, uti paucis tecum his praesentibus colloquar.
Maximo itaque
desiderio immensaque cupiditate, vir magnifice, superioribus diebus tuam humanitatem
visere exoptaveram tum plurimarum rerum, tum tuae benivolentiae ac
necessitudinis gratia mihi conciliandae. Quod cum diutius mecum volverem, quo modo,
qua via quave ratione id exequi possem, tandem statueram prius, tuam antequam ad
humanitatem accederem, litteris tecum agere, ne penitus istuc, quovis tempore, quavis
aetate id contingeret, ignotus venirem. Scripseram itaque tuam ad amplitudinem una
cum domino Helia Czepes etsi verbis pauxillis litteras, quae animi et voluntatis meae
essent indices quibusque tuae benivolentiae et familiaritatis erga me initia
praecucurrissent; sed fortuna semper felicitati hominum invidente longe aliter, quam
animo meo destinaveram, effectum est — quippe nec meae nec Heliae, uti istic
accepimus, litterae tibi redditae fuerant — meque paene ignotum, qui absens tuae
humanitati notus esse cupieram, reddidit. Nihilominus tamen, ut uterque nostrum istuc
advenit, tanta te humanitate praeditum conspeximus, ut mox nobis visis te hilarem
vultuque iocundo erga nos praebueris nosque tuum in contubernium, ac si sexcentis
annis antehac convixissemus, gaudens accepisti iusque hospitii more priscorum colere
videbare. Illi etenim maximum aliquid consequi se putabant, si aliquos iure
hospitalitatis sibi coniunxissent: tantaeque venerationis id nomen ipsis erat, ut nil
foedius, nil turpius, nil denique taetrius admitti posse crederent, quam hospitem
violare seu quavis affici molestia. Cuius rei et ipse Maro clarissimus omnium vates
non ignarus ipsum Iovem summum deorum gentilium, etiam hospitio praefectum
memorat. Inquit etenim: Iupiter, hospitibus nam te dare iura loquuntur.
Unde et sanctum et inviolatum maximeque religionis ac observantiae
nomen hospitii apud illos habebatur. Tua vero benignitas nos non ut
hospites, immo ut amicos et maxima necessitudine tibi coniunctos
tractavisti, humanissime accepisti totumque te nobis deditissimum
ostendisti, ut nequaquam tuorum morum facilitas summaque tuae
amplitudinis suavitas nostris animis imposterum excidere poterit.
Quid enim loquar? quam suavem quamve dulcem te agnoverimus in
compellendo? quam comem ac placidum in pertractando quamve benignum
ac liberalem splendide accipiendo? Tua suavitas adeo nos tibi
coniunxit, comitas adeo devinxit, benignitas adeo obligavit, ut vix
alicui mortalium magis astringi deberive cupierimus. Nos exinde tua
humanitate ac mansuetis moribus perspectis familiarius forte, quam
convenisset, tecum egimus. Verum etsi nonnullas in ea,
quae tua dignitate ac amplitudine minus digna essent, incidimus, freti
tua benivolentia ac familiaritate fortassis fines ac terminos nostri
instituti transiebamus. Si vero quavis in re prorsus inepti fuerimus,
nobis persuademus, tuus etenim ingenuus animus, tua mansuetudo, tua
facilitas hoc nobis pellicere videtur. Cumque
tot dies permanserimus, unius tamen instar diei istic moram habuisse
nobis creditum est. Sed quid te teneo verbis? Omnia nobis iocunda,
omnia suavia, omnia, quae nos oblectabant, dies, quo a te abiimus,
praecidit, ademit et absiulitabstulit. Eius etenim consuetudinis usu, qua cottidie
fruebamur quamque in noctem, quam maxime potis fuerat, protrahere
conabamur, abstracti, aegritudo animi non minima nobis
intercessit. Nanque, uti te non fugit, nocte saepe et saepenumero in
sermonibus conferendis producta vix separabamur. Ita vero in animum
induco meum, nisi et somno suas partes tribuere oportuisset, ut hinc
promptiores aptioresque ad studia reliquasque disciplinas capessendas
ac caetera officia exequenda essemus, vesperam matutino crepusculo
fando varia iunxissemus nosque dies noctis principio sermonem
ingressos prius oppressisset, quam separaremur.
Augustin Zagrepčanin, Juraj (fl. 1454) [1454], Epistola ad Nicolaum Ostphi, versio electronica (), Verborum 1885, Ed. Ladislaus Juhász [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [augustgepist].
|