Ad Thomam Chrancum
Nondum bis geminum memorant tua tempora lustrum,
Tandem maturos ędis ab ore sonos.
Sed non est coepisse satis: persistere oportet
Quisquis par magnis uatibus esse cupit.
Perge igitur multisque tuis comes ire memento
Vsque ad Pierii culmina, Chrance, iugi.
Carmina cum Musis tibi tunc dictabit Apollo,
Quę pręsens ętas posteriorque leget.
Ergo primitias frugum, iucunde, tuarum
Ad iustam messem crescere, Chrance, sine.
Ore rudi culicem cecinit Maro, mox tamen idem
Arma uirum miris retulit ille modis.
Post ranas muresque suos diuinus Homerus
Victurum sęclis omnibus egit opus.
Nemo repente fuit sat magno dignus honore,
Grandescitque suo planta nouella die,
Quęque humili raras gestabat stipite frondes,
Iam pandit ramos fertque sub astra caput.