Hymnus II.

Laudes eximias, dignaque praelia Vexillum strenui militis excitat Pangere, psallere cum petat auream Fuso sanguine lauream. Almo lorificans pectora spiritu Adleta Fidei tegmine muniit Dextram lanceola fulgida preclua Spei viribus adjuvat. Vadit praevalidus terror in hostibus, Nam celsus meritis praeminet omnibus, 503 Quem Christi pietas firmiter innovat, Ne miles suus excidat. Regis summopere munia praebuit, Hostiles acies undique terruit, Cujus praesidio pervolat integer Centenos simul ordines. Eventus varii non timet exitus, Nam cum Maurilius verbera arcius Cordis saevitia praeparat, aggerat, Durat, spernit, et incitat. Nam tendit superos visere coelicos, Percurrens stadium fortiter anxium Turbat sacrilegum, respuit ydolum, Vir damnat pius impium. Tolli Maurilius imperat ocius Ad Christi famulus sic petit horrida Ac si delicias carceris obsita Prae sola Jesu gratia. Instaurans iterum praelia contumax Sanctum caesareo carcere liberat Promittens onera, ut colat idola, Sed martyr fugit, aurea. Vernans stellivomo pastor in aethere Votivas preculas sedulus accipe, Quas fundunt famuli suppliciter tui, Fac nos scandere sydera. Sublimi Domino gloria, laus, honor, Qui Sanctos pugiles laureat, elevat, Hostem dum superant roscido sanguine, Regnans trinitas unitas.

Amen.