Musae et uatis carmen
Cur tantum quereris, rogo, Camoena?
Aduersis crucior mei poete,
Qui fato premitur laborioso,
Dic fati rabiem, rogo, Camoena!
Rerum pernicies luesque fratrum
Et damnum patriae fidesque parua.
Musarum, rogo, cur fugis choream?
Quaero iam miserum dolens poetam
Per montes rigidos grauesque spinas.
Quid dices, rogo te, Camoena, uati?
Vates perfide, deseris Camoenam
Astree stimulo polum tenentis.
Cur uatem laceras morique cogis?
Vati materiam dabo dolenti,
Vt scribens memor ipse sit Camoene.
Ergo non misero doles poeta?
Nimirum doleo placetque uates
Et saltem mihi sit dolens poeta.
Cur uates elegos sonat lyramque?
Fors turbat mala saepius poetam,
Interdum lyra temperat dolorem.
Musarum repetas, rogo, cateruam.
Certe Pyerios petam triumphos
Et nomen referam mei poete.
I, foelix ualeasque Musa foelix!
Et tu iam ualeas memor Camoene,
Iam noui dea te, poeta dulcis.