Ad Panphylum Martinengum
Saepe dolens cantat residens et in arbore turtur,
Sed uolucri carmen flebile prebet opem.
Aurige, fortis currum qui rexit Achyllis,
Iam fesso cantus saepe leuamen erat.
Euridices coniunx uentos mulcebat et undas,
Spes erat hec Myniis ipse poeta uiris.
Et me solatur tenui mea fistula cantu,
Cum me forte dolor uel premit ipse labor.
Inter tot nostros est hec mea cura poetas,
Panphile Castalios inter habende choros.
Sed tu me misero me nunc foelicior ipso,
Qui canis hoc saltem: Cinthya dulcis, aue!
Quod consulta petis, placidissime Panphile, miror,
Nam tibi, quod cantas, Cypria pulchra dedit.
Meque rudem doceas facilem reperire puellam,
Cui canerem semper: Tu mihi sola places!