Ad Ambrosium Sibenicensem philosophum
Impia fors nostrum uexabat denique corpus,
Non tamen exitio corpus inane dedit,
Vel quia me noluit melioribus addere fatis,
Vel quia non uno tempore sceua premit.
Hei mihi, cum primum coepi sentire uapores,
Iam caput ex stomacho qui petiere malo,
Hei mihi, cum sicco riguit mea lingua palato
Bucchaque fastidit febre referta cibum,
Ignibus assiduis urgebat feruida febris
Occupat et noctes sceuior illa meas.
Hei mihi, tunc mecum clamabam saepe gemendo
Poscoque decoctam saepius eger aquam.
Tangebat medicus uitalem pollice pulsum,
Dicebat medicus: "Flammeus egror inest."
Cernebat croceos uitreo sub uase liquores,
Purgando stomacho ferre iubebat opem.
Antyciram sumpsi, uomitumque mouentia pocla
Purgarunt succis uiscera plena malis.
Interea bibulos coepi sentire calores
Et memor offensum saepe timere deum.
Lux aderat diue, que tersit crine magistrum
Et que purgauit crimina multa gemens.
Vt mea nota sacro facerem secreta ministro,
Deposui tuta crimen in aure meum.
Heredes nostros legali robore scribo,
Legoque sed tumulo carmina bina meo:
"Ius colui, Musas colui coluique beatos,
Sisgoreo dicas, lector amice, uale!"
Nunc me restituit nostre deus ille saluti,
Virgine qui natus, qui cruce passus erat.
Thura feram et grano fumabunt templa Sabeo
Atque canam nostro carmina grata deo.
Tu, decus Ambrosi nostrum, mactato bidentem,
Qualem pro nato saepe litare solent.
Quam si mactabis, nostro de more beato
Cantabo dotes tempus in omne tuas.