26. ad illustrissimum principem Venetiarum Augustinum Barbadicum pro Dominico Manlipetro, classis eiusdem prouisore, elegia
Littera, barbarico fundata palatia saxo,
Ibis ad augusti tecta superba ducis,
Qui tenet immensas largae ditionis habenas,
Exsuperat cuius nomen utrumque polum;
Cuius inextinctum crescit decus, undique nostris
Aurea temporibus quo duce saecla uigent;
Quo nihil in toto uiuit clementius orbe,
Imperium profert iustitiamque colit.
Plurima Synnadicis quoniam decorata columnis
Inuenies, Phrygiis plura referta notis,
Accipe pauca, sacros ne perdas forte penates,
Te Latii fallant limina neue Iouis:
Ingrederis dominam nitidae regionis, onustam
Fascibus, imperiis, nobilitate uiris;
Reginam intrabis terraque marique potentem,
Classibus extensam militiaque grauem.
Hinc loca praeteriens remorantia, mercibus orbem,
Innumeris dices huc coiisse bonis.
Tota Tyros dibaphas uestes huc nobilis affert,
Sidon Agenorei uellera tincta gregis;
Balsama diues Arabs Panchaica mittit, Eoas
Huc plaga Mygdonii contulit orbis apes.
Quidquid fundit Hiber, flauas Harimaspus harenas
Huc uehit, Illyrici diues et ora soli.
Quaere ubi conspicuos intraueris aduena campos,
Vnde togatorum, principis unde domus.
Tunc fora monstrabunt feruentia litibus, auctas
In melius leges patriciumque decus.
Tunc tibi sidereis certantia templa colossis
Occurrent, Libycis nobiliora tholis.
Vndique regifico lucescent atria luxu
Splendida, cum domibus tunc tibi uitra suis.
Haec tibi miranti dextraque in parte trahenti
Lumina, tam nitidos laeta uidere locos,
Aurea magnanimi succrescet imago leonis,
Imperium princeps quo duce noster habet.
Hic domus, aetherio penetralia digna Tonante,
Haec erit optatae meta tenenda rotae.
Arte gradus Libyco structos de marmore clara
Ascendas, superos ut subitura polos.
Neue reformida tanges cum limina, si te
Obruat illustris fama corusca uiri:
Non erit id fulmen, populos non fulmine terret
Ille suos, placida sed pietate fouet.
Haud grauat inuita renuentia colla catena,
Libera sed socia compede regna tenet.
Non erit id nitidus fulgor praediuitis aulae,
Non tantum flaui lumina chrysolithi,
Quam decus et dignum tam claro caesare lumen,
Conspicui mores tergeminumque sophos;
Quam facies, ueluti rutilanti Phosphorus igne
Irradiat Latium qua Venetumque solum;
Qua fert Hesperii confinia clarus Hiberi,
Vltima Gangetici qua ferit arua poli;
Parrhasiam glaciale solum qua conspicit Arcton,
Seu Nasamoniacae rura perusta plagae.
Te petet: "Vnde uenis? Quid portas, littera? Cui tu
Talia, succiduo poplite? Quaeso, refer."
"Edite principibus princeps uenerande, salutem
Domnicus Hesperio mittit ab orbe tibi.
Quem mala ter denos menses uariosque labores
Spes bona sollicito cogit amore pati.
Ne mirere potens uersat si numine diua
Quemque: coronatis undique regnat equis.
Haec facit agricolas, exhaustos uomere duro
Ilia, duritiem non meminisse grauem.
Suggerit haec uires sulcantibus aequora nautis
Persica, raucisonum dum ferit astra fretum.
Hac duce Neritius tandem penetrauit Vlixes
Fessus ad optatae limina casta domus.
Hac duce Dardanius superatis fluctibus heros
Obtigit Ausoniae uota petita suae.
Mi quoque se comitem praestat Patientia, tantum
Perpetuo faueat annumeranda bono.
Vsque tamen finem, finem patientia cuius
Attigerit, meritis praemia digna feret.
Haec grauis et tetricis primum se nubibus offert,
Aspera, terribilis, tristis, amara, ferox.
Sed quoniam domitrix rerum, Patientia, uincis
Omnia: dura licet, tu mihi laeta ueni.
Te uolo, tu nostris amplexibus utere, uirgo
Candida, terrificis dulce leuamen aquis.
Finis habet palmam, finem patientia cuius
Attigerit, meritis praemia digna feret.
Molis inauditae, nulli tolerabile pondus,
Vt potui, longo tempore nempe tuli.
Spe iuuat accensum constanti pectore semper
Indomitum sed enim sustinuisse iugum.
Postquam scire datur pietatem, uiuere laetor,
Laetor, inest pietas principe clara pio.
Fine coronatur, finem patientia cuius
Attigerit, meritis praemia digna feret.
Si facit extremo patientia fine beatum
Sola uirum, fateor, stat mihi cuncta pati.
Virere dum dabitur, dum me mea conteget urna,
Perficiet Lachesis dum mea pensa grauis:
Hoc onus, hoc uario patiar discrimine pondus,
Hac graue suscipiam conditione iugum.
Fine triumphus adest, finem patientia cuius
Attigerit, meritis praemia digna feret.
Qui mala continuis tolerando laboribus explet,
Ille laboriferum fortius ardet iter.
Qui patietur, aget iucundae tempora lucis,
Post modo composito tempore laetus erit.
Euehat optatas tandem patientia sedes
Me mea sidereo constituatque polo.
Finis habet totum, finem patientia cuius
Iam tetigit, meritis praemia digna feret.
Iam ferat, o Veneti celeberrima cura leonis,
O decus excelsi spesque salusque throni.
Sic tua barbaricis reuirescant arua trophaeis,
Saepius Ausoniam sic tua signa regant.
Sic ueneranda patrum concordi pace tuorum
Semper in immensas gloria crescat opes.
Iam ferat, aetheriam superes sic tardior aulam
Imperites populis longius atque tuis.
Sic generosa tuum uolitent uexilla per orbem,
Obtineant summum perpetuumque decus.
Sic tibi quae uelles ueniant, generosa propago;
Sic tua sidereis fama triumphet equis.
Finis adest, finem spectato, fine precamur:
Eueniat miseris saepe petita salus.