5. Valerio cantilenam cuiusdam puellae laudat
Forte meo fueram nuper comitatus Achate;
Hinc illinc, Valeri, forte uagabar iners
Passibus ambiguis per amoena silentia lunae.
Multa sodalitio more sonabat amor:
Ille suam recitare mihi iucundus amicam,
Qualia contulerat basia quotue sibi;
Felices in amore moras, liuentia colli
Stigmata, Cecropiis labra refusa fauis;
Quid sibi uita dedit longi monumenta teporis
Nocteque praeterita gaudia quanta tulit.
Cum subito nostras peruenit talis ad aures
Vox, Sicula qualis rupe uenire solet;
Cum subito audimus cuiusdam forte puellae
Carmina, Threicios usque secuta modos.
Vltima funerei testatus dona sepulchri,
Non sic in herboso flumine cantat olor.
Quid? Philomela suas nollet recitare querellas;
Muta foret, si quid dulcius esse potest.
Accessi, ut melius possem sentire; uidebat
Inde tamen quoquam non tulit illa pedem.
O me felicem: modo constat carmina quondam
Posse peregrinas praecipitasse rates.
Carmine credibile est duros saliisse molares,
Flumina currentes substituisse gradus.
Carmine, contendam, Libycas posuisse leaenas,
Armenias animos imminuisse tigres.
Carmine Nestoream constat tepuisse senectam,
Cum Priamo statuas Laomedonta licet.
Si quis erit qui uult mecum certare, puellis
Omnia non flecti: credite, uictus erit.
Miraris? Vellem sentires. Fabula forsan
Et mihi, si non haec nota fuisset, erat.
Adde quod et pulchro formosa gerebat in ore
Sidera, pectoribus hei male nota meis.
Haec magis est multo socio populata medullas,
Qui totiens Paphios spreuerat ante iocos.
Dum laudat uultus, miratur brachia, gratum
Pectus et exigui crura rotunda pedis;
Dum rutilam redimita comam, suffusa rubore
Virgineo, niueos explicat orbe sinus:
Iurat in Arcadica tantum non esse decoris
Virgine, Maenalios dum remoratur apros.