Culcitra, straminei spreta scabredine lecti.
Caietanus ad haec: quantum vos vana salutis
Torquet cura meae! periturae est noxius omnis
Carnis amor: nunc nunc tumulo vicina premantur
Membra, sepulchralem domitus ruat hostis in urnam.
Assiduo gemitu caro si despecta queratur
Id morbi lenimen erit: mea questibus istis
Mens laeta exultat: placitis contraria vestris
Vota gero, sed quae melior sit flamma, docebo:
Vos favor impellit carnis, me pectoris urgent
Illecebrae; nunc vestra peto suffragia: iustum
Proxima decrevit cui Numinis hora tribunal,
Spiritus extremae crucis immortale relinquet
Praesidium, quo mox, carnis damnanda cibandis
Vermibus, ignave sanies peritura quiescat?
In cinere extinguar, Cilicique reperta colono
Suavius extremo aptabunt me stragula fato.
39 Cur cinerem fugiam, pulvis mox ipse futurus
Ingratusque cinis? solitum cur stramen ovino
Vellere commutem, fati qui nocte propinqua
Incipiam longum dura tellure soporem.
Haec dederat venis iam frigescentibus, ingens
Interior responsa calor, quibus ille suprema
Despectum propriae carnis signabat arena.
Caietane gravi fratrum maerore, quietis
Aeternae raperis portu, quod ferrea tellus
Sit vita non digna tua: te larga tuarum
Virtutum merces Coelo collecta, beati
Faenoris excessum; a longe, positura salutat;
Invitatque veni, post tanta pericula, multo
Igne laboratae decus accepture coronae.

Previous page

Next page